Harpan - 01.12.1937, Side 4

H A R
„Suðri“ er sólskinsvængjum
suður floginn til sumarlanda.
Náttúran hefir breytt um svip.
Það eru fylgjur vetrarins, sem
sótt hafa oss heim.
Ærið er veturinn stundum stirð-
lyndur og óvæginn, enda kjósa
þá flestir að halda sig innan
veggja. Og þegar hann í almætti
sínu geysar um hauður og haf,
með frosti og fannkyngi, er þeim
ein'um fært kappi við hann að
etja, sem karlmenni er.
Fönn og klaki spenna heljar-
greipum fossana, árnar, lækina,
grænar grundir, allt — sem ekki á
yl hið innra. — En undir fönn
og klaka er falið líf. Hver myndi
gizka á slíkt, sem ekki vissi það.
Jafnvel jurtir og smádýr, bjóða
birginn vetrarhörkunum, sem
ætla mætti að öll myndu deyja
drottni sínum fyrstu frostnótt.
Sannast hér dásamlega ein
snjallra setninga Einars Ben.:
„Nágranni dauðans
lífseigur fæðist.“
Við fögnum að vonum sumri.
Okkur er þaö svo kært, að við
höldum hátíðlegan fyrsta dag
þess. Þannig bjóðum, við ekki vet-
ur velkominn. En myndum við
ekki sáran sakna, ef missa ættum
ágæti hans? Áreiðanlega.
Með vetri hefjast ný störf —
nýtt líf. Skólar taka til starfa.
Neinendur glíma við verkefni sín
og fara, eftir atvikum, ýmist með
13fí -
P A N
sigur eða ósigur af hólmi — og
í báðum tilfellum yfirleitt, taka
þeir lífinu með ró og líta það
björtum augurn.
Veturinn á sinn sérkennilega
frið og fegurð, töfra og yndi:
heið kvöld og stirndan himin, sem
er eins og gullseymd risahvelf-
ing, dreymandi rökkurkyrrð og
mánaskinsdýrð. Og hvað lítum
við öllu fegurra en leiftrandi lit-
skrúð logandi norðurljósa á heið-
bláum grunni ómælisgeirq,sins?
Og unnum við í raun og veru
ekki öll snjónum, þessum unaðs-
lega leikvangi barnanna? Höfum
við ekki öll byggt úr honum hús
og kerlingar, farið í snjókast,
bylzt og velzt í honum, þar til
við vorum sjálf snjókörlum og
kerlingum líkust? — Komið svo
inn að kvöldi rjóð og sælleg,
með aukið lífsmagn, full fjörs og
glaðværðar.
Og erum jafnvel við á miðjum
aldri ekki leiðanleg til alls þessa
enn? Ég vona, að svo sé, og ég
vil ekki eldri verða.
Við ís og snjó eru tengdar ein-
hverjar yndislegustu og heilnæm-
ustu íþróttir, sem völ er á, skíða-
hlaup og skauta. Fyrstu skautar
sumra okkar hafa vafalaust verið
stórgripaleggir, og fyrstu skíðin
tunnustafir. En nota flest í nauð-
um má. Og voru þær kannske
ekki spennandi fyrstu lexíurnar í
þessum íþróttum, þótt tækin kunni
að hafa verið allt annað en fyrsta
flokks? Jú, sannarlega! En illt var.