Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 9

H A R P A N
Björgunar- og hjúkrunarlaun Onnu lirln.
Dag nokkum, þegar Anna
var á leið lieim úr skólanum,
sá hún hóp drengja, sem voru
að kasta grjóti í eitthvað
uppi á gömlu hlöðunri. Hvað
gat það verið?
Kún hljóp þangað til að sjá,
hvað strákarnir væru að grýta,
og velti gjörðinni sinni á und-
an sér. Én rrikið varð hún
reið, er hún kom til þeirra,
og sá að þeir voru að kasta
grjóti í hvíta dúfu, sem sat
uppi á hlöðuþakinu. ' Annar
vængurinn lafði niður. Peir
höfðu líklsga vængbroíið
hana, svo að hún gat ekki
flogið.
Ping! Ping! Steinamir skullu
á þakinu og ultu síðan niður
aftur. Dúfan hoppaði fram og
aftur, hrædd við þessa hörðu
steina.
ríkur!“ andvarpaði hann. „Svo
ákaflega nærri því. Ég mun aldrei
fá annað tækifteri!"
„Við vorum svo heimskir, að
fara að rífast út af smámunum,
sem við hefðum getað jafnað í
bróðerni", sagði Snjólfur. „Af jiví
stöfuðu öll óhöppin. Við skulum
vefa skynsamari eftirleiðis".
Þýtt úr ensku.
M. M.
Anna hrópaði hátt og reiði-
lega: „Hvernig dirfist þið að
kasta í veslings dúfuna?
Giimmdarseggirnir ykkar!
Hæt'ið undir eins að henda
grjóti, eða ég fer og sæki
garðei; ;'-mdann“.
Drengirnir sneru sér við og
hlógu að reiði Önnu litlu.
„Garðeigandinn fór á mark-
aðinn“, sagði einn þeirra, og
kastaði um leið steini að dúf-
unni.
„Ef þið hættið ekki, skal ég
berja ykkur duglega með prik-
inu mínu!“ hrópaði Anna með
grátsJaf í kverkrnum.
En drengirnir hirtu ekkert
um hótanir Önnu. Pá kastaði
hún frá sér gjörðinni, lyfti
prikinu sínu og ruddist að
drengjunum, sem héldu áfram
að hlæja að henni og kasta í
dúíuna. Smakk! Smakk! Prik-
ið hennar small á einum, síðan
öðrum, og þeir æptu af sárs-
auka. Peir réðust á Önnu, tóku
af henni prikið og héldu henni.
En rétt í því heyrðust hófa-
skellir. — Bóndinn var 'aö
koma heim af markaðnum.
„Nú, hvað er hér um að
vera?“ kallaði hann, er hann
sá drengina með Önnu. „Lát-
ið litlu stúlkuna vera. Hvað
er á seiði?“
135