Harpan - 01.12.1937, Side 11

H A R
hefði drepið hana — og var
svo hrygg.“
Augu Önnu fylltust tár-
um, er ungfrú Elma tók dúf-
una. Henni þótti svo undur
vænt um hana.
Mætti ég tala augnablik
við yður undir fjögur augu,
ungfrú Elma?“ sagði garðeig-
andinn allt í einu, er hann sá
tárin í augum Önnu litlu.
„Anna heldur á dúfunni á
meðan“.
Ungfrú Elma fékk Önnu
dúfuna og gekk með garðeig-
andanum niður stíginn, og
skildi ekkert í, hvaða erindi
hami ætti við sig, sem eng-
inn mætti heyra. Hann sagði
henni nú, hvernig Anna hafði
bjargað dúfunni frá drengjun-
um, sem voru að grýta hana,
og hve hraustlega hún hefði
barizt gegn þeim, er þeir ekki
vildu hætta. „Þér gætuð nátt-
úrlega ekki gefið henni dúf-
una — gætuð þér ;það?“
spurði hann varlega. „Hún
annaðist hana svo vel, og hef-
ur ávallt langað svo mikið til
að eignast dúfu.“
„En hvað hún er góð og
dugleg stúlka“, sagði ungfrú
Elma. „Mér væri ánægja að
gefa henni dúfuna — en þetta
er ein af verðlaunadúfunum
mínum, og ég get ekki skilið
hana við mig. En ég á tvo
unga undan þessari dúfu, og
ég skal gefa Önnu þá, strax
p A N
og þeir eru orðnir nógu gaml-
ir. Ég á líka gamalt dúfnahús,
sem hún getur einnig fengið
— svo að ég vona, að hún
verði ánægð“.
Og Anna varð ánægð. —
Er hún heyrði, hvað ungfrú
Elma hafði sagt, réði hún sér
varla fyrir gleði! Tvær dúf-
ur og dúfnahús, sem hún átti
að eiga sjálf! Það var hægt
að sætta sig við að sjá af
Mjallhvít, ef hún áttl að fá
tvö af börnum hennar. Pað
myndi verða enn skemmti-
legra!
„Ó, þakka þér fyrir, þakka
þér fyrir!“ hrópaði Anna.
„Mikið ertu góð! Má ég fara
heim og segja mömmu það?“
Anna fór heim. Og þegar
Daddy hafði heyrt alla sög-
una, hvaðst hann skyldi
sækja dúfnahúsið til ungfrú
Elmu, strax þá um kvöldið.
Síðan sagðist hann ætla að
gefa því nýja, fallega skykkju
úr hvítri málningu, svo að
þær eignuðust fallegt hús, er
þær kæmu.
Anna er búin að fá dúfurn-
ar. Hún kallar þær Mjöll og
og Mjallhvít.
Hún er mjög góð við þær,
enda eru þær svo spakar, að
þær borða úr lófa Önnu á
liverjum degi.
Er hún ekki hamingjusöm?
Pýtt. M. M.
137