Harpan - 01.12.1937, Síða 20

H A R
prjóna. I síðasta vitnisburði
hennar frá skólanum stóð, að
hún væri duglegust í sínum
bekk að prjóna sokka. Petta
stóð nú þar, en hér hehna
verðum við ekki vör við þann
dugnað“.
Meðan á ræðu sokkanna
stóð, voru nálarnar að stinga
saman nefjum um eitthvað.
Og er þeir höfðu lokið máli
sínu, tók ein þeirra til máls og
sagði:
„Einhvern næstu daga á
móðir þeirra afmæli, og ég er
viss uin, að börnin gera eitt-
hvað til að gleðja hana“.
Fingurbjörgin hló illgirnis-
lega.
,,Já, áreiðanlega muna þau
eftir afmælisdegi mömmu
sinnar. Pað er ég líka viss
um. Pau muna, að þá er hún
vön að gefa þeim kökur og
annað sælgæti. En að þau
taki upp á því, að verða henni
til gleði -- nei, það er hreint
frá. Til að trúa slíku, verður
maður að vera regluleg saum-
nál!“
,,Pá verðum við hin að gera
það, sem við getum, fyrir
hana“, sögðu hin í kór.
Karla hafði hlustað á allar
þessar samræður. Hvert orð
hafði hún heyrt. Og hún fann,
að þetta var allt saman satt.
Pað var eins og fallið hefði
skýla frá augum hennar. En
dýpst af öllu höfðu þó orð
146
P A N
fingurbjargarinnar, um útlit
móður hennar, snert hana.
Var það mögulegt, að hún
hefði innfallnar kinnar? Og
var það hugsanlegt, að þau
væru ef til vill að missa hana?
Karla leit angistarlega yfir
til mömmu sinnar.
Hún svaf.
Svo starði Karla á sauma-
borðið. En þar var allt kyrrt
og hljótt. Allar ákæruraddirn-
ar voru þagnaðar. Karla var
í einu svitabaði. En hún
grúfði sig samt undir sæng-
ina og hugsaði um það, er hún
hafði heyrt. Petta varð að
breytast. Pað skyldi verða allt
á annan veg en fingurbjörgin
hafði sagt.
Pegar móðirin vaknaði
morguninn eftir, af djúpum,
draumlausum svefni, og leit á
klukkuna, sá hún, að hún
hafði sofið hálfri stund of
lengi. Hún hafði farið svo
seint að sofa. Og nú var ef
til vill ekki tími til að hita
kaffi handa börnunum og
bursta skóna þeirra, áður en
þau færu í skólann.
„Böm, böm“, kallaði hún,
meðan hún flýtti sér i fötin.
„Börn, þið verðið að flýta
ykkur. Mamma hefir sofið yfir
sig!“
En hvað börnin sváfu fast.
Drengirnir voru þó vanir að
vakna um leið og kallað var