Harpan - 01.12.1937, Page 23

H A R
það sem veruleika, er það
ekki? Bráðum á mamma af-
mæli, og þá megum við ekki
láta hana gleðja okkur ein-
ungis, heldur verðum við líka
að gleðja hana með ein-
hverju. Við skulum athuga,
hve mikið við eigum í spari-
baukunum okkar“.
En það voru nú engin auð-
æfi í sparibaukunum. — Að-
eins örfáir aurar á aðra
krónu.
„Hvað skyldu gleraugu
kosta?“ spurði Karla.
,,Ég skal spyrja um það á
morgun, þegar ég fer í skól-
ann“, sagði Kaj.
,,Og mundu að spyrja um
allra beztu og sterkustu gler-
augun“.
Sem betur fór, fengu þau
ekki sterkustu gleraugun, því
að þau hefðu ef til vill verið
of sterk og skemmt augu móð-
ur þeirra. En gleraugnasalinn
sagði þeim, að góð gleraugu
væru dýr, og að augnlæknir
þyrfti að ákveða, hve sterk
þau ættu að vera. Pau urðu
því að hætta við að kaupa
gleraugu.
„Pá verðum við áð kaur>a
silfraða fingurbjörg“, sagði
Karla. „Verulega fallega
fingurbjörg, rreð diúnum aug-
um, sem slitna seint og svo
kaúpum við fakeg blóm fyrir
afganginn af peningunum“.
Drengirnir voru ekki vel á-
P A N
nægðir með, að gefa henni
bara fingurbjörg. Peim fannst
það svo skelfing lítið fyrir
svona 1. marga peninga. En
það var þó cKarla, sem átti
hugmyndina, og hún sat við
sinn' keip.
Loks rann hátíðisdagurinn
upp. Á saumaborðinu stóð
spánný skínandi falleg fing-
urbjörg, og í kringum hana
var raðað krans af rósum.
Mamma þeirra gladdist
mjög af hugulsemi þeirra. En
þegar þau voru búin að borða
afmæliskökuna, og drengirnir
farnir í skólann, gekk hún til
Körlu, horfði í augu hennar
og sagði alvarlega:
„Pú getur gefið mér aðra
afmælisgjöf, Karla. Segðu
mér, hvað veldur þessum
breytingum, sem gera mig svo
óendanlega hamingjusama?“
Karla faldi andlitið við
brjóst mörnrnu sinnar, með-
an hún sagði henni, það, sem
skeð hafði nóttina góðu.
„Mamma, hvort heldur þú
að þetta hafi verið draumur
eða veruleiki?“
„Pað hefur áreiðanlega ver-
ið draumur, en heillaríkur
draumur, sem við megum öll
vera þakklát fyrir“.
Upp frá þessu kepptust
systkinin um, að hjálpa og
gleðja mömmu sína — og
hvert annað. Og þau urðu
149