Harpan - 01.12.1937, Síða 25

H A R P A N
in var þarna eitthvað veik fyr-
ir og hélt ekki kálfinum. Hann
komst í gegn og gat nú hlaup-
ið út í víða veröld, 'Dg það
þótti honum ekki svo galið.
Hann stökk því og hljóp,
hljón og stökk, þar til hann
var korrinn langt í burtu, upp
á stóra hæð. Fyrir neðan hæð-
ina vnr fen með leðiu og vatni.
— Djúpri, miúkri leðiu, sem
engu heldur pppi, en lét það
sökkva, þar til það var kom-
ið í kaf. — Kræðilegur stað-
ur! C
En litli b olakálfurinn var
svo fullur fjörs og kátínu, að
hann tók á rás niður hæðina
og gáði einskis. Pess vegna
sá hann hfcldur ekki fenið.
Hann hljóp bara hraðar nið-
ur, niður, niður, þar til allt
í einu — dink! dunk! — og
hann sat öllum fiórum fót-
um fastur í feninu. Og „spliss,
splass“ sagði óhreint vatnið,
um leið og það gusaði úr sér
yfir fallega, skjöldótta skrokk-
inn á litla bolakálfinum.
Pá áttaði hann sig á, hvar
hann var kominn. En það var
nú bara augnabliki of seint.
Að vísu reyndi, hann strax að
brjótast upp úr. En það var nú
hægar sagt en gent. Pegar
hann reyndi að lyfta framfót-
unum, sigu afturfæturnir að
sama síkapi. Og þegar hann
reyndi að losa þá, sigu fram-
fæturnir. Og því meir, sem
hann brauzt umí, því 'dýpra
seig hann, og því þéttar lagð-
ist leðjan að honum. Pað
leið ekki á löngu, þar til
hann var sokkinn svo 'djúpt,
að hann gat ekki lengur
beygt hnén. Veslings litli bola-
káífurinn sá þá, að fenið
myndi gleypa hann allan með
húð og hári, ef honum kæmi
engir. hjálp. Hann vaVrð eðli-
lega ákaflega hræddur.
En þar eð hann var skyn-
samasti kálfur, sá hann skjótt,
að hræðsla miyndi rsízt verðia
honum til b'argar. En gæti
hann látið móður sína vita,
hvar hann væri, þá myndi
fenið aldrei fá að svelgja
hann. Hann hóf nú röddina í
hæsta tón, og kallaði: ,,Ma-
ma-ma!“
En það var löng leið frá fen-
inu og heim í hagann, því að
hann hafði hlaupið hratt. Rödd
hans var aftur á móti ekki
sterk, enda var hann ekki
nærri fullþroska. En móður-
eyrað er þunnt, og allt í einu
heyrði hún óm af ,,ma-ma!“
Hún lyfti höfðinu og hætti
að bíta. „Hvað er þetta?“
hugsaði hún með sjálfri sér,
„þetta er röddin hans litla
míns“. Hún leit í kringum sig,
en litli bolakálfurinn var
hvergi sjáanlegur á beitiland-
inu.
Aftur heyrði hún: „Ma-ma!"
Pá sá hún hvar girðingin var
151