Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 33

H A R
biðjandi og sneri sér að foreldr-
um Hildar. „Þú hefir þegar feng-
ið maklega refsingu", sagði móð-
ir Hildar. „Farðu nú heim. Og ég
er hrædd um, að mamina þín
verði ekki hýr, er hún sér nátt-
fötin þín öll rifin".
Friðrik hraðaði sér nú heim.
Og þegar hann var lagztur
fyrir aftur, hugsaði hann með
sjálfum sér: „Jæja, þetta skal
verða í síðasta sinn, sem ég tek
það, sem ég ekki á. Ég skil ekk-
ert í, hvað það hefir verið, sem
fór svona illa nreð mig í epla-
geymslunni. Það geta varla hafa
verið áhöld Hildar. En ég átti
skilið og skal aldrei vera svona
vondur framar. Ég ætla að reyna
að vera ólatur, hirðusamur og
góður eins og Hildur. Þá þykir
öllum vænt um mig“.
Næst, þegar Hildur notaði á-
höldin sín, þakkaði hún þeim inni-
lega hjálpina. Og hún hreinsaði
þau enn betur en ella. Þau voru
spegilgljáandi.
Friðrik hélt ásetning sinn. Eft-
ir það urðu þau Hildur beztu vin-
ir. Þau léku sér oft saman og
hjálpuðu hvort öðru við garð-
yrkjustörfin.
Kennarinn: Getur þú, Ólafur,
sagt mér, hvort orðið buxur, er
í eintölu eða fleirtölu?
Ólafur: Það en í eintölu að of-
an, en í fleirtölu að neðan.
P A N
Hvað er barn?
Ég og kunningi minn einn höf-
um jrað oft okkur til dægrastytt-
ingar, að ræða ýmis efni, sem
okkur þykja umræðu verð. Oft
erum við auðvitað ekki á sama
máli, og lendir þá í þjark milli
okkar, og skiljum við stundum að
kvöldi dags með fremur köldum
kveðjum. En næsta dag erum við
mestu mátar.
Kvöld eitt skildum við í hálf-
kæringi vegna þess, að við vorum
ekki á eitt sáttir með það, livað
barnið væri í raun og veru. En
næsta. kvöld, þegar við höfðum
komið okkur sem makindalegast
fyrir inni í herbergi mínu, dró
kunningi minn blað upp úr vasa
sínum. Þar sagði hann, að svar
væri við spurningunni, sem við
síðast hefðum rætt. Hvar hann
hefir fengið þetta svar, veit ég
ekki, en það var á þessa leið:
„Barnið er mannlegt blóm, sem
enn hefir ekki verið snortið af
fingrum sorgarinnar. Það er með-
biðill föðurins um ást móðurinn-
ar. Töframeðalið, sem breytir
húsi í heimili. Spírandi knappur
á lífsins tré. Viðkvæmt, ónothæft
verkfæri, sem heimurinn þó ekki
gæti verið án. Uppfinning, til
þess að halda mönnum vakandi
um nætur. — Læsingin á festi ást-
arinnar. Það, sem gerir húsi ð
hamingjusamara, ástina sterkari,
þolinmæðina meiri, hendurnar
iðnari, næturnar lengri, dagana
159