Harpan - 01.12.1937, Qupperneq 35

H A R
Eftir bciðni þeirra dansaði Har-
aldur líka. En hann var svo stór,
að hinir nærsýnu dvergar sáu
varla hæð hans. Hann skemmti
sér nú samt sem áður, en óskaði
þó að komast sem fyrst heim til
móður sinnar.
Að dansinum loknum, gekk
hann fyrir kóng og bað hann
greiðslu fyrir berin og um fylgd
á yfirborð jarðar.
,,Vér skulum fara og sækja
borgun fyrir .berin,“ sagði kong-
ur og gekk inn, í fjárhirzluna.
Haraldur stóð litla stund og
beið. En hann var þreyttur og
syfjaður. Hann gekk eins og í
leiðslu að hásæti konungs, kom
sér vel fyrir, lagði höfuðið á
mjúkann mosann — og sofnaði.
Hann vaknaði við fuglasöng.
Hann lá undir gömlu stóru tré,
en höfuð hans hvíldi enn á græn-
um mosa. Hann var stirður og
berir fæturnir ískaldir. Hann
teygði úr sér, néri stírurnar úr
augunum. I augnablikinu mundi
hann ekki hvar hann var.
Jú, nú mundi hann það: Jarð-
arberin. Dvergakongurinn. Já, og
hann hafði lofað að borga berin.
Skyldi hann hafa látið peningana
í vasa minn? Nei, þeir voru tóm-
ir.
Veslings Haraldur. Og það var
einmitt í dag sem móðir hans
ætlaði til bæjarins með berin, —
og nú hafði hann hvorki ber né
peninga.
P A N
En skyldi hann ekki finna aft-
ur leiðina til þessara litlu, prett-
vísu dverga — og geta ógnað
þeim til að borga? Hann fann
aftur steininn, — en engar dyr.
Hann snéri heim á leið, annað
var þýðingarlaust.
Porpið var enn í svefni. Pað
sá Harald því enginn, er hann
drógst þreyttur og hugsjúkur
heim.
„Hamingjan veri lofuð, að þú
skulir vera kominn. Ég var orð-
in svo hrædd um þig,“ sagði
móðir hans. „Pað hefir þá ekkert
hent þig úti ískóginum?“
„Nei, ekkert. Mig bara dreymdi
dvergana svo undarlega.“
„Ertu þá viss um, að það hafi
verið draumur? Segðu mér
hann,“ bað hún.
„Hvort sem það er til góðs eða
ills, hefur þú verið meðal dverga
í nótt,“ sagði hún, er hann hafði
sagt honum drauminn.
Hún kallaði á Láru litlu og bað
hana að opna gluggahlerana.
Hún hlýddi. En um Ieið og
fyrstu sólargeislarnir gægðust inn,
rak hún upp undrunaróp.
Á miðju gólfinu lá eitthvað
glitrandi. Haraldur sá strax, að
það var einn af blómvöndunum,
sem litlu dvergameyjarnar höfðu
haft í dansinum. Hann mundi nú,
að ein þeirra hafði gefið honum
sinn vönd, en hann hafði lagt
hann frá sér, er hann gekk fyrir
konung. Og nú höfðu dvergarnir
sent hann á eftir honum. En
161