Heimilisritið - 01.02.1944, Blaðsíða 55

Bill fannst þetta allt eins og
hrseðileg martröð, sem engin leið
virtist að komast undan. Worth-
ington endurtók í sífellu: „Hvar er
hún, Ludlow? Hvar er hún?“
Bill sá sinn kost vænstan að
svara: „Ég skal segja það, Worth-
ington. Ég skal segja það — ef —
ef —“
Rödd hans var svo lág, að naum-
ast heyrðust orðaskil. Worthing-
ton laut að honum. Bill hélt áfram
enn lægri röddu og Worthington
beygði sig enn nær honum.
„Endurtaktu það, sem þú ságð-
ir, Ludlow“, sagði hann mildari
röddu.
Bill leit upp. rak svo undir sig
hausinn og sveiflaði sér um leið
fram með allri orku. Hann skall-
aði Worihington beint í andlitið.
Worthington rak upp lágt óp og
lét svo hnefann dynja á andliti
Bills. í þetta skipti féll Bill í svo
þungan dvala, að hann vaknaði
ekki. hversu miklu vatni sem ausið
var yfir hann eða hann hristur til.
ÞAÐ VAR KOMINN morgunn.
þegar Bill rankaði við sér aftur.
Hann lá uppi í rúmi og umhverfis
hann stóðu þau Carol og Bobbie
og Pete Mo<jre, Pete glotti, þótt
augu hans væm aVarleg.
Bobbie var áhyggjufull að sjá.
Carol nagaði varirnar og neri sam-
an höndum. Pete var að svara
henni.
„Það er engin þörf á því, Carol“.
sagði Pete. „Honum er ekki fisjað
saman. Hann þarf engan lækni.
Hann sefur bara“.
Bill tók um hökuna. Hún var
aum og bólgin. Hann verkjaði í
hnakkann eftir högg. Iíann gat
ekki opnað annað augað nema til
hálfs.
„Hvernig líður þér. vinur?“
spurði Pete.
„Ekki sérlega vel“, muldraði
Bill. „Hvað gerðist?“
Pete neri saman höndunum. „Þú
lognaðist út af. Þú misstir af veru-
lega skemmtilegum leik“.
Bill hristi höfuðið. „Mér finnst
ég ekki hafa misst af mjög miklu“.
„Ég sagði gestunum, hvar Carol
væri,- þegar — þegar þeir voru
hættir að skipta sér af þér og tóku
til við mig“, sagði Bobbie. „Það
er að segja, ég lét þá fá heimilis-
fang, og þeir bitu á agnið og þutu
í burtu, allir nema einn. Þeir voru
vissir um að hafa nógan tíma til
þess að vera komnir aftur, áður
en Pete kæmi heim úr vinnunni.
En Pete kom heim snemma, bæði
langaði hann tií að spjalla við gest-
ifta og eins hafði hann hugboð um
að ekki væri allt með felldu. Hann
gerði fljótlega manninn hættulauc-
ann, sem skilinn hafði verið eftir
á verði“.
Pete leit i gaupnir sér. „Nii jæja,
ég sá fyrir honum, satt er þuð. En
Carol var ekki heldur af baki dott-
*
58
HEIMILISRITIÐ