Heimilisritið - 01.02.1944, Blaðsíða 58

Bill hristi höfuðið. „Þjóðin okk-
ar vildi ekki heldur stríð, en samt
urðum við að .fara í það“.
„Það er annað“.
„Alls ekki, Carol. Sú hugsun, að
hjálpa náunganum, ef hann þarfn-
ast hjálpar, er eins gömul og mann-
kynið. Ég þori að fnllyrða, að
mennirnir þarna spyrja ekki einu
sinni um, hvaða hætta sé á ferðum.
Líklega hefur Pete bara sagt þeim,
að liann þyrfti á hjálp þeirra að
halda, og þeir komið umyrðalaust.
Worthington fær sig líka fullkeypt-
an af því að reyná við þá. Þú ert
örugg hérna á meðan þeir eru á
verði“.
Carol leit á hann. „Hvernig ætl-
ið þið Pete að komast? Þeir sitja
líkast til fyrir ykkur, heldurðu það
ekki? Og þegar ])ið hafið ekki þessa
menn til að hjálpa ykkur, þá —“
„Þeir ná varla í okkur. Það leik-
ur sér enginn að því að handsama
Pete þegar hann er setztur við stýr-
ið“.
„Ég vildi, að þið þyrftuð ekki
að fara“.
Bill brosti. Pete var kominn í
bílnum út á veg og kallaði á hann.
„Þú gætir þess, að fara ekki út lir
húsinu, Carol“, sagði Bill. „Við
verðum ekki lengi".
ÞEIR VORIJ ekki komnir langt.
þegar Bill tók eftir bíl, sem elti þá.
Hann ýtti við Pete. „Nú skaltu
halda á sþöðunum. Við erum bún-
ir að fá förunaut“.
„Ég get gleymt lágmarkshrað-
•anum“, svaraði Pete.
„Já, hann má gjarnan gleym-
ast dálitla stund".
Pete glotti. Hann steig á bcn-
zíngjafann og fór næstu beygju á
tveimur hjólum. Von bráðar var
bíllinn á eftir honum úr augsýn,
og þeir drógu úr ferðinni. Pete ók
í gegnum borgina þangað sem Sidi
Worthington átti heima.
„Hér virðist allt vera í lagi“,
sagði Pete þegar hann hafði stað-
næmzt fyrir utan hús Worthing-
tons. „Eigum við að ganga í bæ-
inn og spjalla við hana?“
Bill steig út úr bílnum. „Ég fer
inn. Þú bíður hérna. Það getur
verið. að við þurfum að fara í
flýti“.
Hann gekk að útidyrunum og
hringdi dyrabjöllunni. Enginn
svaraði. Hann hringdi aftur. Bíll
kom akandi og staðnæmdist
skammt frá húsinu. Hann var al-
veg eins og sá sem þeir Pete jiöfðu
• flúið undan. Það kom enginn út
úr honum.
Bill andvarpaði. Nú mátti bú-
ast við öllu því versta. í sama
bili var hurðin opnuð.
„Hvað var það?“ spurði þjóhn.
„Mig langar til ]>ess að fá að
tala við Sidi Worthington", svar-
aði Bill.
„Hún er því miður ekki heima“,
56
HEIMILISRITIÐ