Heimilisritið - 01.02.1944, Blaðsíða 61

bændurna í hópnum — og auk
þess sást bregða fyrir ótta í aug-
um þeirra yfir þessu hneykslan-
lega þekkingarleysi nu'nu, sem
virtist hafa lík áhrif á þessa bænd-
ur eins og nokkurskonar helgi-
spjöll. Hver var ég, að ég skyldi
voga mér að vita ekki, hver Olsen
væri?
Loksins ræskti einn bændanna
sig og spýtti dökkum tóbaksvökva
út um hægra munnvikið.
„Hvort Olsen sé í miklu áliti?“
Hann tuggði skroið litla stund, áð-
ur en hann hélt áfram. Svo sagði
hann valdsmannslega og eins og
sá sem talar í krafti sinnar alger-
ustu sannfæringar: „Ja-há — það
er hann. —-1 allri sveitinni er ekki
til sá maður, sem er í eins miklu
áliti — ekki einu sinni prestur-
inn!“
. Hinir bændurnir í hópnum taut-
uðu eitthvað, til þess að undir- (
strika þessi orð hans.
„En hver er hann eiginlega?“
„Hann er sonur hans Olsens
gamla — Olsens skipstjóra!"
Karlinn hélt nokkra stund að
þessi skýring nægði, en þar eð
hann vissi, að varla eru til tak-
mörk fyrir fávizku kaupstaðarbúa,
þá bætti hann við til vonar og
vara:
„Skipstjórjnn hafði grætt mikið
á siglingum sínum — sumir segja
að hann liafi verið sjóræningi. —
En þegar hann hætti sjómennsku
keypti hann þennan dal, eins og
hann lagði sig. — í þá daga var
ekki mikil l)yggð liérna — Íjara
einn einasti, sá sem Olsen byggði.
— Það'var lítið búið að höggva
skóginn þá — sama og engin skóg-
laus svæði til að rækta. — Það er
sonurinn — það er að segja Olsen!
— sem .-------“
„Já, ég skil“, greip ég fram í
fyrir honum hrifinn. „Er það hann,
sem hefur rutt skóginn — það
hlýtur að vera skemmtilegt að líta
um öxl eftir slíkt ævistarf. — Svo
að hann er framkvæmdamaður,
maður sem ekki er hræddur við
að láta hendur standa fram úr
ermum!“
„Ja •—• nei — ekki beinlínis það
— það er að segja, ekki hann sjálf-
ur — en þó er það hann, sem hefur
hleypt lífi og sál í sveitina hérna
— já og velmegun! Hann er á viss-
an hátt hinn mikli velgerðarmaður
okkar allra. — Hann hefur gert
bæði okkur og sveitina að því sem
við erum í dag. — Hann hefur svo
að segja fengið allt til þess að
blómstra og bera ávöxt“.
„Hann hlýtur þá að vera fram-
úrskarandi skipuleggjari, framsýnn
maður og brautryðjandi, sem hef-
ur hæfileika og gáfur til þess að
setja allt af stað — eða er það
ekki?“
„Ekki beinlínis það — en -------
Lítið þér nú til dæmis á mig, sem
stend hérna — og er kannske eng-
HEIMILISRITIÐ
59