Heimilisritið - 01.02.1944, Qupperneq 57

Pete. „Við skulum fara að eins og
í gamla daga. Hvernig liggur í
þessu öllu?“
Bill hikaði stundarkorn, en
skýrði svo Pete frá öllu eins og það
var. Pete kinkaði kolli hugsandi í
bragði.
„Mér virðist af þessu“, sagði
hann, „að Carol sé mjög þýðingar-
mikil i þcirra augum. Hún var trú-
lofuð Worthington. Ef hún léti
uppskátt, að þessi maður sé ekki
hinn rétti Worthington, þá væri
ekki ósennilegt, að einhverjir tækju
hana trúanlega. Þú ert hinsvegar
miklu minni þrepskjöldur i vegi
hans, að hans áliti. Þú getur senni-
lega valdið honum erfiðleikum, en
þú getur hins vegar alls ekki sann-
að, að hann sé ekki sá, sem hann
segist vera“.
„Þetta er víst rétt“.
„Og fyrst svona er komið, skul-
um við fá strákana, sem vinna
með mér, til þess að vera hérna
áfram á verði. Carol er þá örugg
inni á meðan við skreppum í borg-
ina. Við skulum fyrst fara til syst-
ur hans og fá hana hingað, ef hægt
er“.
„Ef við fáum nógu marga menn
á vörð, þá getur þettá verið í lagi,
en —“
„Við fáum þá“, s^gði Pete ein-
beittur. „Þeir þekkja okkur báða
og vilja allt fvrir okkur gera, hala-
negrinn þinn. Eg þarf ekki annað
að gera en að segja þeim, að þú
sért í hættu og þurfir á hjálp að
halda, þá láta þéir ekki standa á
sér. Jæja, en nú skulum við fara
að éta“.
Þeir töluðu við stúlkurnar um
ráðagerðina við matborðið. Bob-
bie tók þessu þurrlega, en vildi
þó láta þá ráða. Carol hristi höf-
uðið.
„Þið græðið ekkert á því að tala
við Sadi“, sagði hún. „Sadi hcfur
svo mikla tröllatrú á Worthington,
að hún trúir okkur ekki, ef við
segjum.henni eins og er“.
„Nú, en við getum reynt“, sagði
Bill. „Ef við reynum þetta ekki,
hvað eigum við þá að gera?“
Carol hristi höfuðið. Annað svar
fékk hann ekki.
Pete fór út til þess að taka bíl-
inn sinn út úr bílskúrnum og tala
við varðménnina. Bobbie fór með
honum. Carol og Bill gengu inn í
fremri stofuna og sáu hálfa tylft
af mönnum úti í garðinum. Fleiri
voru að húsabaki og nokkrir voru
meira að segja úti á götu. Þeir
stóðu í smáhópum og stungu sam-
an nefjum.
CAROL lagði höndina á hand-
legg Bills. „Ég — ég vildi, að ég
gæti losnað algerlega út úr þessu,
Bill", sagði hún dræmt. „Ég meina
— þetta er ekkert,- sem þú eða
Pete eða Bobbie þurfið að berjast
fyrir. Og ekki heldur mennirnir
þarna úti. Ef ég gæti bara —“
HEIMILISRITIÐ
55