Heimilisritið - 01.12.1948, Qupperneq 8

una úr fangi hennar, en Gréta
hafði vafið handleggjunum fast
um brúðuna, eins og hún ætlaði
aldrei að sleppa henni.
,Lofið barninu bara að sofa í
næði“.
Jóhanna stóð upp, ætlaði að
þrífa Grétu með sér, en kaup-
maðurinn greip í handlegg henn-
ar.
„Verið þér nú rólegar, kona
góð, við skulum tala um þetta
í næði“.
„Ég hef alls ekkert við yður
að tala“. Hún reyndi að losa um
handlegginn, en kaupmaðurinn
hélt henni fastri.
Hann dró hana inn í herbergi
innar af og lokaði hurðinni.
Jóhanna rak upp hljóð og
brauzt um af öllum mætti.
„Það er sama hvað þú æpir
hér. Það hevrir enginn til þín.
Allir eru farnir og það er enginn
í nánd“.
Hann greip báðum höndum
yfir um hana og þrýsti henni
fast að sér.
Jóhannna fann heitan andar-
dráttinn leika niður eftir hálsi
sér og sá að glampandi æðisleg
augu lians virtust ætla að
springa út úr höfðinu.
Hún brauzt um af öllum kröf-
um. Henni lá við köfnun, og hún
reyndi að hrópa, en kom ekki
upp nokkru hljóði. Hún fann að
krafturinn var að þverra og að
hún hafði ekkert við óðum
manninum. Að síðustu lagði hún
fram allan sinn mátt og henni
fannst hún hrópa hástöfum:
„Góður guð, í Jesú nafni,
hjálpaðu mér“, en ekkert hljóð
barst að eyrum hennar. Henni
fannst hún fjarlægjast meir og
meir og lienni sortnaði fyrir aug-
um. Allt varð að myrlcri.
Kaupmaðurinn fleygði hinum
meðvitundarlausa kvenmanni
upp í legubekk sem þar var. I
ryskingunum hafði kápan
hneppzt frá henni og kjóllinn
rifnað að ofan, svo að skein í
ber, þrýstin brjóstin.
Með samankrepptum augum,
sem glóðu eins og maurildi, laut
kaupmaðurinn niður að Jó-
hönnu.
Fjarlægir hljómar af klukkna-
hringingu bárust veiklega inn í
herbergið.
Kirkjuklukkurnar voru að
boða komu jólanna.
Kaupmaðurinn heyrði það
víst ekki eða skeytti því engu.
Hann kraup niður að Jóhönnu,
og með hálfbognum fingrum,
sem litu út eins og amarklær,
reif hann kjólinn lengra —
lengra.
Allt í einu hrökk hann upp,
er Gréta litla kallaði:
„Mamma -— mamma!“
Hann stóð upp.
Hvað! Var nú helvítis krakk-
6
HEIMILISRITJÐ