Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 52

honum, og hið ástúðlega sam-
band okkar á milli, frá fyrri ár-
um, var ekki endurnýjað í skól-
anum.
Hann átti við sömu erfiðleika
að stríða og ég hafði átt, til að'
byrja með, og við vorum vanir
að hittast í laumi bak við
íþróttahús eitt. Bertie sagði mér
frá sínum erfiðleikum og ég
reyndi að hjálpa honum af
reynslu minni eftir beztu getu.
Eg kunni betur við mig í
Dartmouth en í Osborne, en ég
held, að ánægja mín með lífið
hafi að' nokkru leyti verið að
þakka sérréttindum þeim, sem
ég nú naut og komið höfðu með
aldrinum. Auk þess var ég að
verða fulltíða maður og það var
ekki lengur farið með mig alveg
eins og barn, þegar ég var heima
í fríum.
Ég hafði nú eignast nokkra
vini meðal skólafélaga minna og
við' áttum mhrgar gleðistundir
saman, eins og ungum mönnum
er títt. Ég var farinn að hlakka
til að verða fullgildur sjóliðsfor-
ingi, fá að sigla út í heiminn, sjá
mig um og losna að minnsta
kosti um tíma við kennara og
erfiðleika hirðlífsins.
Fyrstu vikuna í maí 1910 vor-
um við Bertie bróðir staddir í
Marlborough-höll. Við áttum að
fara í skóla eftir páskafríið og
við höfð'um ekki minnstu á-
A dýraveiðum í Balmoral
hyggjur.
En afi minn hafði snúið veik-
ur heim til London, frá hinni
venjulegu og árlegu dvöl sinni
í Biarritz. Hann var þá kominn
liátt á sjötugs aldur, en það gat
varla verið að aldurinn einn
vnni á þessari glaðlyndu sál.
Faðir jninn sendi eftir okkur,
morguninn sem við áttum að
fara í skólann, og sagði:
„Ég hef sent skólameisturum
ykkar skeyti og tilkynnt þeim,
að ég vilji hafa ykkur báða hér
heima dálítið lengur. Heilsu kon-
ungsins hefur hrakað og það er
ekki víst að hann eigi langt eft-
(Fravih. í næsta hefti).
50
HEIMIUSIUTIÐ