Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 7

ofraun. Ég var veiklvndur, efa-
gjarn og vantrúaður og beizkur
í lund. Eg hafði glatað' trúnni á
lífið. Mér virtist allt vera unnið
fyrir gýg. Allt væri í rauninni
einskisyerður hégómi.
Það var eitt af þessum kvöld-
um, þegar luigarangrið hafði
gripið mig sterkum tökum. Eg
hafði tekið mér göngu út úr
þorpinu til að vera einn með óró-
legar hugsanir mínar. Eg reikaði
einn út með sjónum, fram á
tangann, þar sem brimið' braut á
klöppunum. Eg fann huggun í
að horfa á hamfarir hafsins, það
gaf mér nýjan þrótt og þrek, ef
til vill mest af því, að það sýndi
mér enga meðaumkun. Það var
tekið að skyggja og kaldranaleg-
ur gjóstur í veðri.
Þegar ég beygði inn götuna
yzt í þorpinu, barst að eyrum
mér söngur barns, innilegur og
einlægur söngur. Það var eitt-
hvað svo hreint og sakleysislegt
yfir þessum söng, að ég tók ó-
sjálfrátt að' hlusta á hann. Þessi
barnslegi söngur snart einhvern
viðkvæman streng í brjósti mér.
Hann hafði einhver sefandi og
friðandi áhrif á mig. Hann
minnti mig á æsku mína, minnti
mig á þegar ég var lítill drengur
og sat í eldhúsinu í rökkrinu og
söng söngvana sem móðir mín
kenndi mér. Ég stóð litla stund
kyrr og hlustaði. Söngurinn virt-
ist berast frá húsi er stóð
skammt frá götunni. Ég gekk
heim að húsinu.
A neðsta þrepinu við húsið
sat lítil, veikluleg og horuð' telpa.
Hún var í skjóllausri kápu, ber-
höfðuð og tinnusvartir lokkar
flögruðu" fyrir vindinum. Hún
hnipraði sig saman og hafði
stungið höndunum undir káp-
una, því henni var svo kalt. —
En hún söng. Þetta var Hlín
litla.
Þegar ég gekk til hennar,
horfði hún á mig dökkum og
fallegum augunum og hætti að
syngja.
— Því situr þú hér, blessað
barn, í kuldanum og syngur?
sagði ég.
— Til að fara ekki að gráta,
sagði telpan, setti upp skeifu og
tár komu fram í augnkrókana,
en hún harkaði þó af sér.
— Syngurðti til að fara ekki
að gráta? sagði ég.
— Já, hún mamma sagði, að
þegar mér liði eitthvað illa, þá
ætti ég bara að syngja, þá kæmi
gráturinn ekki og þá batnaði allt
fljótt.
— En því ferðu ekki inn til
þín, úr því að þér líður illa, í stað’
þess að sitja hér úti í kuldanum?
— Ég má ekki vera inni. Ég
var rekin út.
— Varstu rekin út?
— Já, sagði litla telpan og nú
HEIMILISRITIÐ
5