Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 8

fór hún að snökta.
— Komdu inn með mér,' sagði
ég, reyndi að hugga hana og
strauk henni um vangann.
— Eg — ég þori það ekki,
sagði hún með ekka.
— Jú, þér er alveg óhætt að
koma inn með mér, sagð'i ég og
rétti henni höndina. Hún tók í
hönd mína eins og með hálfum
huga. Hún var krókloppin.
Eg opnaði hurðina og leiddi
telpuna inn. Hún virtist kvíðin
og hrædd og leit óttaslegnum
augum í kringum sig. Hún tók
fastar í hönd mína er við kom-
um inn, og hjúfraði sig upp að
mér til að leita verndar hjá mér.
Hjónin voru í stofunni. Mað-
urinn sat álútur við borð í miðri
stofunni og liorfði í gaupnir sér.
Konan stóð' hjá honum með
krosslagðar hendurnar á fram-
settum maganum. Það var auð-
séð á öílu að þau höfðu verið að
kíta. Þau störðu í fyrstu orðlaus
á mig. Svo sagði konan í gremju-
legum og geðillskufullum tón:
— Nú — nú — hefur nú
stelusmánin verið einhvern and-
skotann að kjafta?
Ég sagði, að telpan hefði ekki
verið að kvarta yfir neinu. En
þau mættu skammast sín, að
sitja hér inni í hlýrri stofunni, en
reka lítið barn út í kuldann.
Þau hreyttu í mig ókvæðis-
orðum, vönduðu mér sannarlega
6
ekki kveðjuna og sögðu, að mér
lcæmi þeirra heimilisbragur og
ástæður lítið við.
Ég bað þau að' spara sér öll
smánaryrði í minn garð, en
geyma þau handa sjálfum sér,
því að svo liti út sem þau virtust
þeim hjartfólgnust í sambúðinni.
En svo sannarlega sem við vær-
um ekki allsráðandi um líf okk-
ar hér á jörðinni, mundi hefnd-
in slá hvern þann, sem af full-
komnu miskunnarleysi, grimmd
og fúlmennsku legðist svo lágt
að traðka á og misþyrma varnar-
lausum lítilmagna, sem engan
ætti að, nema guð. Svo framar-
lega sem guð væri til, mundi
hans réttláti dómur koma yfir
þær manneskjur, sem í nafni
hans þættust vera að' sýna kær-
leiksverk og kristilegt hugarfar,
með því að taka að sér munaðar-
leysingja og sýna það síðan á
þennan veg. Hvert tár, hver
þjáning hinna smáu hrópaði til
himins — og þeir, sem ættu reiði
guðs og manna vfir sér, ættu
enga miskunn skilið.
Ég hélt áfram að tala, en vissi
varla lengur hvað ég sagði. Loks
sögðu þau ekkert, mótmæltu
engu orði, heldur horfðu agn-
dofa á mig, skelkuð á svipinn.
Þegar ég hafði lokið reiðilestri
mínum, þaut ég út æstur í skapi
með þeim orðum, að ef þau
skertu hár á höfði telpunnar og
HEIMILISRITIÐ