Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 22

Hún var ginnandi fögur að
horfa á hana í gegnum grænleitt
vatnið. Joel andaði að sér bað-
saltsilminum og leit í spegilinn.
„Eg held ég verði að raka mig,
þótt að ég hai'i gert það í morg-
un, því ég ætla út með kærust-
unni í kvöld“.
„Er það ég?“ Nancy teygði
annan fótinn upp úr vatninu og
bar á hann sápu.
Joel brosti. „Guð veit, hvort
við megum láta eftir okkur að
kaupa brauðsneið einhversstað-
ar eftir bíó? Við borguðum af
húsgögnunum í þessari viku og
í næstu viku er það húsaleigan“.
„Við' meguin áreiðanlega við
því, Joel. Þetta bjargast allt. Ég
er orðin svo sparsöm, að það er
næstum ótrúlegt“.
Ver hel'ðu þau samt verið
stödd ef Nancy hefði ekki hald-
ið áfrain að vinna utan heimilis-
ins, hugsaði Joel. Flestar stúlk-
ur hættu því, þegar þær giftust.
En Nancy lét sig ekki dreyma
um að segja lausu starfi sínu
fyrr en búið' væri að borga hús-
gögnin. Nú, það lá svo sem ekki
á fyrr en þau eignuðust barn.
Kannske dróst það ekki lengur
en eitt ár . . . A meðan hann rak-
aði sig reyndi Joel að gera sér
hana í hugarlund sem móður, og
sjálfan sig sein föður. Nancy
steig upp úr baðkerinu og
hleypti vatninu úr því. „Ætl-
arðu að baða þig?“ spurði hún.
„Steypibað“, sagði hann og
flýtti sér að raka sig. Nancy fór
að' taka til kvöldmatinn, kalt
kjöt, salat og te. Þegar hann var
búinn að klæða sig borðuðu þau.
Nancy var á undirfötunum til
þess að hún óhréinkaði ekki kjól-
inn sinn, þegar hún færi að þvo
upp.
Joel beit í sundur stóra
hreðku. „Segðu mér eitt, kona
góð, hvers vegna þarf maður að
vera að hrósa kvenfólkinu allan
daginn, eigi því að líð'a vel?“
Það konni tár fram í augun á
Nancy. „Við skulum ekki fara
að tala um þetta aftur, Joel“.
„En inér er alvara. Eg vil fá
að vita hvað að er. Þú munt
aldrei heyra neinn karlmann
kvarta undan . . .“
Nancy lagði frá sér hníf og
gaffal og hugsaði sig um stund-
arkorn. „Joel“, sagði hún. „Áð-
ur en við giftiim okkur sagðirðu
öft, að það væri eitthvað við
hjónabandið, sem flestum sæist
vfir. Við yrðum að varast það
og hjálpa hvoru öðru“.
Joel kinkaði kolli. Og það er
einmitt það, sem ég er að reyna.
En það virðist ekki duga“.
Nancy stundi. „Jæja, við
skulum þá tala um eitthvað' ann-
að. Eða þegja. Það þýðir ekki
fyrir mig að tala við þig um
þetta, þegar það er svona“.
20
HEIMILISRITIÐ