Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 24

..Þessi föt fara þér svo vel“.
Segir hún það enn! hugsaði
hann og renndi augunum niður
eftir henni. Hún var í ljómandi
fallegum stórrósóttum kjól með
blóm í hárinu, en það féll í mjúk-
um lokkum niður um herðarnar.
Og af henni var blómailmur.
„Þú ert hrífandi“, sagði hann.
Hún leit á hann himinlifandi.
„Finnnst þér það, Joel?“
Hann var aulalegur eins og
skóladrengur, sem reynir í fyrsta
sinn að kyssa stúlku. Nei, verri.
Hann rétti út höndina, en hætti
við að taka utan um hana og
greip þess í stað í hönd hennar.
„Eigum við að dansa?“ spurði
hann. I útvarpinu var vals og
þau liðu út á gólfið og Nancy
lagði kinnina á öxl hans.
„Veiztu það, elskan mín“,
sagði hann, en rak svo í vörð-
urriár. Hann reyndi aftur.
„Heyrðu, Nancy. Þú mátt ekki
láta þér detta annað í hug en
að þú sért mér allt í veröldinni“.
„Eg \’eit það. Og þú getur ver-
ið svo indæll, ef þú vilt. Þú veizt
ekki, hvað þetta gleður mig“.
Hann kyssti hana og hvíslaði
með' varirnar í hári hennar: „Ég
elska þig. Ég sver það. Þú ert
fyrsta stúlkan, sem ég hef elsk-
að svona og þess vegna veit ég
ekki alltaf, hvað ég á að segja“.
„Þú átt bara að segja, að þú
elskir mig“.
Hann þrýsti henni að sér og
hélt áfram: „Þú heldur að ég
veiti þér enga athygli. En þar
skjátlast þér. Ég tek alltaf eftir
því hvernig þú lítur út og veit
alltaf hvernig þú ert klædd. Og
þegar ég er ekki hjá þér hlakka
ég svo mikið til að sjá þig aftur,
að það liggur við að mér líði illa
stundum“.
Nancy horfði á hann og augu
hennar ljómuðu. Hann brosti.
„Meinið er bara, að ég hef aldrei
lært að segja þetta, enda þótt ég
finni til þess. Framvegis ætla
ég að reyna að byrgja þetta ekki
með mér. Héðan í frá hefur þú
eignazt nýjan og betri mann“.
Hann kyssti hana aftur, og
þau tóku nú eftir því, að dans-
lögin voru hætt í útvarpinu.
Nancy greip andann á lofti.
„Það er víst ósköp að sjá míg“,
sagði hún. „Og þú ert ekkert
annað en varalitur í framan.
Lánaðu mér vasaklút“.
Hún þurrkaði framan úr hon-
um og lagaði sig til fyrir framan
spegilinn. „Svona, þetta er gott“.
Joel slökkti á útvarpinu.
, Jæja, nú skulum við koma. Ég
vil ekki lenda í biðröð“.
„Já-já. Hvernig lít ég út?“
spurði hún til að' fá meira lirós.
„Verri gætirðu verið!“. Og
hann klappaði henni vingjarn-
lega á rassinn.
E N D I R
22
HEIMILISRITIÐ