Heimilisritið - 01.01.1949, Side 29

oáði! Þá tækist honum máski að
ná norður til Macon og leynast
þar um hríð. Þegar svo mesta
æsingin væri rénuð, gæti Jiann
haldið áfram norður eftir, og ef
til vill lánaðist honum ])á að
komast norður yfir landamærin
til Kanada.
Bol)l) ýmist brauzt gegnum
kjarr eða skreið yfir gamla og ó-
sána baðmullarakra. Þetta skipt-
ist alltaf á, og ferðin var ákaflega
erfið. Þegar komið var miðnætti,
var Bobb orðinn uppgefinn.
Hann hafði ekki bragðað mat
síðan hann snæddi morgunverð.
Ferð'ahugurinn í honum hafði
verið svo ákafur, að hann hafði
ekki haft lyst á nokkrum bita
um miðdaginn. Með sárri
beiskju hugsaði hann til þeirr-
ar breytingar, sem orðið hafði á
skammri stund. Fyrir tíu, ell-
efu tímum hafði hann verið
önnum kafinn við að búa sig
undir ferðina í háskólann. Og
nú: Systir hans svívirt og fram-
tíð' hennar eyðilögð, og sjálfur
var hann sekur um ekki eiit,
heldur tvö morð — og var á
flótta með dauðann á hælum
sér. Hann vonaði, að honum
hefði tekizt að drepa báða níð-
ingana. Það væri of grátt gam-
an af hendi örlaganna, að þeir
væru nú á lífi — eftir allt sam-
an . . . Allra snöggvast varð' hon-
um hugsað til þess, hvað gerast
HEIMILISRITIÐ
mundi, ef hann næðist. En hanrt
skaut hugsuninni frá sér. Guð í
himninum! Hann gat ekki leit.t
hugann að þessu, — það var svo
ógurlegt! Og hann hugsaði með
sér: Eg má ekki hugsa um það!
Það fer með taugarnar í mér!
Hva-hvað var nú þetta? Æ,
guð minn góður! Eg hlýt að' hafa
sofnað! . . . En hvað er þetta?
Sporhundar! Æ, guð almáttug-
ur náði mig! Eg verð að þjóta af
stað! . . . Hvernig var það nú
aftur? Hvernig höfðu menn
sloppið undan sporhundum í
bókunum, sem hann hafði lesið?
Jú, nú mundi hann það': Vatn!
Maður verður að finna læk og
vaða svo eftir honurn. Þá týna
bölvaðir sporhundarnir slóðinni.
Þegar honum datt í hug vatn-
ið, tók hann allt í einu eftir því,
að hann var þyrstur, var hræði-
lega þyrstur. Æ, það voru svo
þurrar á honum kverkarnar, að
hann sveið í þær eins og hann
væri stunginn með ótal glóandi
nálaroddum. Hann var búinn að
fá harð'sperrur í leggina og lærin.
Hann dró fæturna eins og hann
væri haldinn lömunarveiki. Hon-
um varð' hugsað til lama manns,
sem hann hafði einhvern tíma
hitt í Atlanta, og lnigsunin
dvaldi við hann af undarlegu
þrálæti. Ergilegur ósómi! Hvað
hét hann nú aftur, mannræfill-
inn? Bill? Nei, ekki hét hann
27