Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 30

það. Jim? !Nei, heldur ekki það.
En eitthvað svipað var það.
Guð einn mátti vita, hvernig
Mummu liði nú. Ha? Mummu?
Hver var annars Mumma? Hvað
var það nú aftur, sem íyrir hana
hafði komið? Hann hleypti
brúnum, braut heilann, reyndi
að' rifja upp fyrir sér. Loks gafst
liann upp. Var ekki til neins að
reyna. Heilagreyið var í ólagi.
Hver ósköpin skyldu nú ganga
að honum?
En skyndilega vaknaði heil-
inn af þreytudvalanum.
Griimndarleg og óhugnanleg
hundgá kvað við í nándinni.
Þarna voru þeir þá aftur, bölv-
aðir hundarnir! Og Bobb hugs-
aði með sér: Þeir skulu aldrei
ná mér lifandi, þeir, sem eru að
elta piig! Hann þreifaði á vasa
sínum til þess að ganga úr
skugga um, að skammbyssan
væri þar. Jú, hún var á sínum
stað. Svo þuklað'i hann á hin-
um vasanum. Þar voru skothylk-
in. Hann takli þau: Eitt — tvö
— þrjú — fjögur — fimm — sex
— sjö — átta! Þau vorú þarna
öll — höfðu verið fjórtán, þegar
hann fór að heiman voru i
skammbyssunni tvö, sem enn
voru hlaðin. . . , Átta, já, — sjö
handa pakkinu, eitt — handa —
Bobb!
Það var fyrir nokkru tekið að
birta af degi, og allt í einu sá
hann gamalt hús ^ammt frá sér.
Hann gekk að því og komst að
raun um, að þetta hefði einhvern
tíma verið hesthús. Hann dróst
inn og lokaði. Það' var svo sem
ekki beysin vernd að þessu
hreysi. En þó nokkur, þó örlítil
— betri en engin. Hann fann
gamlan kassa, bar hann fram að
hurðinni og settist á hann. Þarna
lengra til hægri var kvistgat.
Hann færði kassann til, gat að
því loknu horft út um gatið.
Hann hlóð skammbyssuna, bætti
í hana einu — tveimur — þrem-
ur — fjórum skothylkjum. Og
í henni voru tvö fyrir, sem hann
var ekki búinn að nota. Þá voru
alls sex skot í byssunni — og
fjögur hafði hann að auki.
Uss, uss! Hundgáin — það var
svo að heyra sem hundarnir
væru alveg að koma að' kofáh-
um. Hana — þarna sá hann þá!
Skotin voru of dýrmæt til
þess að hann vildi eyða þeim á
sporhunda. Já, hann ætlaði að
luma á þeim handa mannhund-
unum. Þeir skyldu fara grábölv-
aðir! Hann ætlaði að sýna þeim
það, að „blökkumanns-djöfuU“
kynni að deyja — deyja eins og
maður!
Hana — þarna voru þeir þá
komnir! Það var hart að verð'a
að deyja — einmitt nú, þegar
lífið hafði virzt brosa við hon-
um! Væri fróðlegt að vita, hver
28
HEIMILISRITIÐ