Heimilisritið - 01.01.1949, Qupperneq 32

lifandi! Bezt að sjá svo- um, að
þeir næðu ekki í Bobb Harper
með lífi! Verið þið sæl, öll til
liópa! Sæl! Sa-æ . . .! Bang . . .!
Það leið góð stund, frá því að
Bobb var dauður og þangað til
þeir, sem höfðu verið að leita að
honum, þorðu að hætta sér inn
í hesthúsið, sem þá stóð í ljósum
loga. Þeir voru hræddir um, að
þarna væiu brögð í tafli — að
hann hefði aðcins hætt að skjóta
til þess að lokka þá í skotfæri.
Loks skutu þeir mörgum skot-
um hér og þar inn um veggina á
brennandi kofanum, og að því
loknu tóku sig til nokkrir af
þeim hugrökkustu og þokuðu
sér að honum með varygð. Svo
fóru þeir þá inn og fundu lík
Bobbs.
Kúlan úr hans eigin skamm-
byssu hafði farið gegnum höfuð-
ið — og hann um leið verið
steindauður. Hann hafði dottið
aftur á bak af kassanum, sem
hann sat á. Fætur hans lágu
þannig, að hnésbæturnar hvíldu
á kassabrúninni. Lærin voru lóð-
rétt, bolurinn lá á gólfinu, og
höfuðið hafði lent á bjálka, sem
hrunið hafði úr þakinu. Það var
því eins og sá dauði drúpti höfði.
Handleggina hafði hann rétt út
frá sér, uhi leið og hann datt.
Skammbyssan lá á gólfinu, einn,
tvo metra frá líkinu, hafði
hrokkið úr hendinni, þegar Bobb
sló út frá sér handleggnum í
dauðateygjunum. Það var ró
yfir andlitinu, var sem kulda-
legt háðbros í svipnum, eins og
Bobb hlakkaði yfir því dauður
að hafa svipt það' öskrandi og
bölvandi hyski, sem þarna var
saman komið, þeirri ánægju að
kvelja úr honum lífið.
Þeir flýttu sér að drösla lík-
inu út undir bert loft. Þakið á
hesthúsgarminuin var líka alveg
að því komið að detta niður. —
-----En mennirnir vildu ekki
eiga neitt á hættu, þar sem Bobb
var annars vegar. Þeir helltu
upp undir hundrað skotum í
dauðan líkamann, áður en þeir
drógu hann út. Þeir náðu heldur
ekki upp í nefið' á sér af reiði út
af því, að Bobb skyldi sneyða þá
þeirri gleði, sem það hefði verið
þeim að murka sjálfir úr honum
lífið. Þeir bundu líkið á baköxul-
inn á einum af Fordbílunum, sem
hópurinn liafði komið á, og svo
óku þeir hraðakstur til bæjar-
ins. Þeir æptu og öskruðu, hátt
og hvellt og hlakkandi, og líkið
skókst og hentist til, og þar sem
holur voru í veginn eða hólar á
honum, hlunkaðist það óhugnan-
lega og rustalega — upp og nið-
30
HEIMILISRITIÐ