Heimilisritið - 01.01.1949, Side 41

í baðkerinu eftir hálfa rnínútu
kem ég inn aftur og hjálpa yður
pfan í það!“ Hann tor út og lok-
aði á eftir sér.
Lib leit á rjúkandi bað'vatnið.
Það var íýsilegt að fara ofan í
það. Hún komst með erfiðismun-
um úr náttfötunum og skreiddist
upp í baðið. Það var dásamlegt!
Hún heyrði að Johnny stóð við
dyrnar. ,,Eruð þér komnar of-
an í?“
„Já“, svarað'i hún. Hann
opnað'i dyrnar lítið eitt og
smeygði hreinum náttfötum inn
um gættina. „Nú verðið þér í
baðinu þangað til ég segi yður að
fara upp úr því. Og verið nú
ekki með neina bölvaða ó-
þekkt!“
Hún mókti í vatninu og naut
hlýjunnar. En hvað það var
gott!
Nú barði Johnny á dyrnar.
„Farið þér nú upp úr og þurrkið'
yður vel. Og farið í nýju nátt-
fötin“. Hún heyrði að hann gekk
inn í svefnherbergið, en hún
hreyfði sig ekki.
Að. vörrnu spori kom hann
aftur. „Eruð þér komnir upp
úr?“ Hann tók um hurðarsner-
ilinn og snéri honum lítið eitt.
„Nei, nei, þér megið ekki
koma inn! Ég er að fara upp
úr!“
Hún staulaðist upp úr kerinu,
þerrað'i sig og klæddi. Þá kom
Johimy aftur. Hún skjögraði að
dyrunum og opnaði, og hann tók
hana í arma sér, bar hana inn í
svefnlierbergið og setti hana á
rúmstokkinn. Hann hafði búið
um rúmið hennar, hækkað
höfðalagið með koddum og
bætt við ábreiðum á rúmið. A
náttborð'inu stóð bolli og í hon-
um einhver heitur drykkur.
Hann sótti sloppinn hennar,
færði hana í hann og lagði hana
í rúmið. Síðan settist hann á
stól við rúmstokkinn.
„Ég hringdi til málarans og
verktakans að ég gæti ekki kom-
ið í dag, því að þér ættuð að
hafa bannsettan bílinn“. Síðan
benti hann á dyrnar. „Ég er bú-
inn að taka lásinn af aftur. Þcr
munið kannske eftir að læsa
honum hér eftir, og þá verð ég
að brjóta upp hurðina ef eitt-
hvað skyldi koma fyrir“. Hann
hafði ekki -augun af henni.
„Jæja?“
Lib tautaði eitthvað, sem ekki
skildist. Það var raunar eitthvað
til í því, sem hann sagði.
Johnny ygldi sig.
„Djöfuls dívaninn — það eru
a. m. k. fimm fjaðrir brotnar í
honum. Hann hefur nú leikið
mig grátt í tvær nætur. Ég er
allur sem lurkum laminn!“
Lib teygði úr sér og drevpti
á volgum drykknum. Hún \ arð
alls eklci reið', enda þótt hana
HEIMILISRITIÐ
39