Heimilisritið - 01.01.1949, Page 56

Ift' frú, gríðarlega umfangsmikil, skreytt
einglyrni, hringjum og liálsfestum, kom
að borðinir ttl þeirra. Ung lagleg stúlka
á aldttr við Priscillu var í fylgd mcð
henni. John stóð kurteislega á fætur.
„John og Priscilla Blaithe! Ég hef
ekki séð ykkur öldum santan!“ hrópaði
frúin með uppgerðar hrifningu. Priscilla
stóð upp, og Jana fór að dæmi hcnnar.
Þegar Priscillu tókst ckki að losna
við þær mcð kuldalegu viðmóti, var
Jana kynnt fyrir þeim með viðhafnar-
legum hátíðleik. Frú Halcroft (sú yngri
var frænka hennar og hét Mary Wan-
lass) lék hugur á að vita hverskonar
nafn lana væri. „Mexíkanskt?“ spurði
hún. „En þér entð ekki Mexikönsk í
útliti."
Þau settust öl! við borðið og svo hófst
orðaskvaldur, endalaust orðaflóð um
,,Pálmaströndina“, „Newport“ og „Ass-
emblyhöllina."
Allt í einu sagði Mary Wandlass: „Ég
sá Bill Cromore á flugvellinum í morg-
un. Hann var að fara til Florida."
Jana hrökk við. Augu Priscillu leiftr-
uðu ískyggilega.
En John kom systur sinni til hjálpar.
„Já,“ sagði hann. „Skútan mín er enn í
Kcy West síðan við urðum fyrir þess-
um bjánalcga árekstri í fyrra. Nú kvað
hún vera orðin sjófær aftur. Bill fór á
undan til að líta eftir lienni. En Pris
og Jana og ég förum í næstu viku og
komum öll mcð snekkjunni hingað aft-
ur. Við verðum aðeins fjögur um borð.“
Hann sagði þetta kæruleysislega, næst-
um geispandi.
,,Ó!“ hrópaði Mary Wandlass frá sér
numin. „Ó, hvað það er dásamlegt! En
hvað ég öfunda ykkur!“
„Að kornast burt frá þcssu öllu sam-
an,“ samsinnti frú Halcroft. „Fjórar
ungar manneskjur. I síðustu sjóferð
minni —-----“
En Mary Wandlass greip fram í:
„Nú verðum við að fara,“ sagði hún.
Þau voru varla komin úr áheyrn, þeg-
ar Piscilla sagði við bróður siiin: „Þakka
fyrir hjálpina, John. Þetta stakk upp í
hana. En ég þarf að tala alvarlega við
þig tim Bill. Hann er að gera ntig vit-
lausa.“
„Hann —þig?“ sagði John kuldalega.
„Ég talaði- lengi við hann í morgun. Þú
hefur skotið yfir markið í þetta sinn.
Hann er farinn. Stoðar ekkert að tala
uni hann.“
Rödd Priscillu bar vott um ákafa reiði.
„Hann er heimskur, ráðríkur, tillitslaus,
eigingjarn —“ Hún þagnaði og sncri sér
að Jönu. „Því rniður get ég ekki farið
með þér núna, Jana. Ég verð að tala
við John. Líttu inn í Listasafnið.“ Og
við John: „Jana stundaði listfræðinám í
Evrópu." Svo: „Ég kem heim um fjög-
urlcytið. Og gerðu mér greiða. Ég
gleymdi að biðja skrifstofumanninn í
afgreiðslunni að útvega okkur nýja
þernu. Viltu sjá um þetta fyrir mig?“
John rak upp hlátur, þegar hann stóð
upp til að hjálpa Jönu í kápuna. „Þern-
an, sem þú hafðir í gærkvöldi, var
skrítin," sagði hann.
Jana roðnaði mjög. Henni varð nú enn
óljúfara að taka þátt í þeim leik, sem
Priscilla hafði neytt hana til.
Hafði hann þekkt rödd hennar aftur,
jafnvel þótt hún hefði aðeins sagt ör-
fá orð?
En hann talaði ekki meira um það.
„Sjáumst brátt aftur,“ sagði hann í
54
HEIMILISRITIÐ