Heimilisritið - 01.01.1949, Síða 59

aði Jana hreinskilnislega. Það lét dá-
lítið stuttaralega í eyrum, en Priscilla
virtist ekki taka eftir því.
„Það er einhver leyndardómsfull og
ginnandi hætta í fari þínu,“ hélt Priscilla
áfram. „Það töfrar karlmenn og gerir
þá frávita. Ég hef gaman af slíku. Það
er næstum mín eina skemmtun."
JÖNU LÉTTI er síminn hringdi
rétt í þessu, og Priscilla greip tækið
áfjáð.
Það var landsíminn — frá San Franc-
isco — slúðurmasið hélt áfram í lang-
an tíma, rétt eins og hringt hefði verið
úr næsta húsi. Þegar Priscilla loks lagði
frá sér tækið, sagði hún: „Þetta var
bezta vinkona mín. Skildi við mann-
inn í Reno, alveg eins og ég... Sama
daginn — og hvílíkur dagur. Hana
langar til að giftast John næst, hvort
sem hann vill eða ekki.“
Það varð stutt þögn, en svo spurði
Jana í settlegri tón, hvaða störf hún
ætti að hafa með höndum.
„Störf —“ Priscilla gretti sig, eins
og hún hefði löngu gleymt því, að
Jana væri ráðin hjá henni til að vinna.
Hún brosti og var að fitja upp á svari:
„Jæja, sjáum nú til, stjórna /búðinni —
því sem hér er að stjóma — borga
reikninga, sjá um að ég gleymi ekki
að hitta fólk, sem ég hef lofað að
hitta, ég ruglast alltaf í því. .. Já og
annast um bréfaskrifrir mínar. Það er
mikilvægast af öllu. Ég get ekki svar-
að bréfi sjálf. Ég blátt áfram get það
ekki.“ Hún hló. „Einu sinni spurði ég
dr. Freud í Vínarborg um ástæðuna.
Hann sagði að það gæti tekið fleiri ár
að komast fyrir orsökina. En svo forvít-
in var ég ekki.“
Hún hló meðan hún safnaði sam-
an bréfum og skjölum úr öllum her-
bergjunum, heilum haugum. „Það er
hneykslanlegt," sagði hún. „Þú getur
fleygt mestu af þessu, það hefur séð
fvrir sér sjálft. Við athugum hitt í
sameiningu. En ekkert liggur á. Og
þú skalt ekki hafa áhyggjur af öðm
fyrstu vikurnar. Við skulum sjá hvem-
ig gengur."
Sama kvöldið komu gestir, sem áður
höfðu aðeins hringt í síma. Þeir komu
og drukku kokkteila, sem gistihúsþerna
bar þeim. Fyrstur kom Morganti greifi,
grannur, dökkur yfirlitum, glæsilegur.
Annaðhvert orð, sem hann sagði, var
gullhamrar. „Vínarborg — dásamleg!"
sagði hann, þegar hann frétti, að Jana
væri austumsk. í næstu andrá beind-
ist hrifning hans að mjög glæsilegri,
ungri stúlku, sem kom rétt á eftir hon-
um. Mano Dcnten frá Boston. „Yndis-
legl"
Henry Kayde kom líka, einn þeirra,
sem hringt höfðu kvöldið áður. Hann
var gráhærður, þrekvaxinn með sterk-
ar, lýtalausar tcnnur, en fjólublá, þung-
lyndisaugu, sem lágu djúpt í gulum
tóftum. Priscilla kallaði hann „sinn ó-
þolinmóða, föðurlega vin.“ Þau hvísl-
uðust á, og æðamar tútnuðu á enni
hans. Jana komst að því af orðum, sem
Mano lét falla, að hann væri útvarps-
starfsmaður, „Snarvitlaus í Pris.“ Hann
dvaldi aðeins stundarfjórðung, og þeg-
ar hann fór, gaf hann Pris tvo að-
göngumiða að sýningu í útvarpssal.
Jana varð að hlusta á afar málaða
kvensnift, sem endilega þurfti að segja
HEIMILISRITIÐ