Heimilisritið - 01.11.1949, Síða 9

Það var eins og mér væri haldið
niðri af einhverju ósýnilegu afli.
Eg reyndi allt hvað ég gat, en
árangurslaust. Ég grét af angist
og gremju. Ég gat aðeins legið
kyrr og hlustað á lagið henn-
ar. — Barnið okkar má ekki
verða föðurlaust, ég verð .. .
verð. ...
— En ég gat ekki.
Og þá — það var eins og enn
meiri höfgi svifi á mig. Eg var
vakandi, það var ekki um að
villast. En nú varð ég rólegri;
undarleg ró kom yfir mig.
Það var barið að dyrum. Eins
og í leiðslu sagði ég: Ivom inn.
Hurðin var opnuð og hún gekk
inn; hún kom nær, undurfögur.
Eg var orðlaus og gat hvorki
hreyft legg né lið. Hún gekk til
mín, leit á mig þessum fagur-
bláu, mildu augum og sagði, er
hún laut niður að mér: Vinur, ég
elska þig, og ég veit nú, miklu
betur en nokkru sinni áður, að
þú elskar mig einnig. Ég veit
líka, að sonur okkar verður ekki
föðurlaus lengur. Eg verð alltaf
hjá ykkur. En þetta verður í
síðasta sinn, sem við sjáumst, og
þess vegna langar mig til að
segja þér, að mað'urinn, sem ég
fór með á dansleikinn, var bróð-
ir minn, nýkominn utanlands
frá. — Vertu sæll vinur, ég fyrir-
gef þér vegna ástar okkar.
Hún laut niður og kyssti mig
Ég gat enn ekki hreyft mig. Svo
lokaði ég augunum, ég var al-
sæll. En þegar ég opnað þau aft-
ur, var hún farin. Eg fann að
höfginn var að renna af mér.
»LAGIÐ HENNAR VAR á
enda. Tilkynningar, sagði þulur-
inn. Sú fyrsta hljóðaði þanrjig:
Dóttir okkar, Helga, andaðist í
dag að heimili okkar. — Jón Pét-
ursson, Helga Kristinsdóttir.
Ægileg angist greip mig. —
Hún var dáin.
Helga, unnustan mín, var
dáin ... k>'dui

Vandrœði
A söngskemmtun nokkurri sneri einn gesturinn sér að sessunaut sinum
og sagði:
„Skelfing er að heyra, hvernig konan syngur! Þekkið þér hana?“
„Já, það er konan mín“.
„O, fyrirgefið þér. Auðvitað á ég ekki við röddina, heldur það sem hún
er að syngja. Hver skyldi hafa samið svona dellu?"
„Það gerði ég“, svaraði hinn.
7
HEIMILISRITIÐ