Heimilisritið - 01.11.1949, Blaðsíða 41

hendur hennar í kveðjuskyni,
fann ég eldinn í æðum mínum.
Mig sundlaði. Hvernig það vildi
til veit ég eklci, en ég stóð' þarna
með Margit í örmum mér. Loks
uppfylltist mín heitasta ósk. Ég
þrýsti henni þétt að mér og
kyssti hana lengi. Hún hvíldi svo
unaðslega í örmum mínum.
A eftir hugsaði ég, að ef til
vill hafi hún sjálf viljað það, og
ég var í sjöunda himni.
Þessari spurningu, til viðbótar
öðrum, vonast ég til að fá svar
við, undir eins og ég næ sam-
bandi við lögfræðing mannsins
hennar.
En, hvað er þetta? Það' er hjá
Jensenhjónunum á fyrstu hæð,
þau eiga von á erfingja, hann er
líklega að fæðast. Hann tilkynn-
ir komu sína í þennan heim
með háöskri. Það fer hrollur
um mig. Ég er hræddur.
Síðan ég kyssti Margit í fyrsta
skipti, höfum við verið saman á
hverjum degi. Margar yndisleg-
ar stundir höfum við átt sam-
an, margar eldheitar stundir,
þegar hjörtu okkar slógu ákaft,
þétt við hvort annað. Við tölu-
um sjaldan um manninn henn-
ar, en það hlaut einhvern tíma
að koma að því.
Þann dag vorum við heima
hjá mér, eins og svo oft áður.
Hún hvíldi í örmum mínum,
þegar ég spurði, hvort hún elsk-
aði mig. Svar hennar var langur
koss.
„Hvernig er það þá með
mann þinn? Þú getur ekki elsk-
að okkur báða“.
„Það geri ég heldur ekki. Ég
elska aðeins' þig, og hef aldrei
elskað aðra“.
„Hvers vegna giftistu honum
þá?“
„Þegar ég byrjaði að vinna í
skrifstofunni hjá honum, var ég
mjög ung. Foreldrar mínir voru
fátækir. Sjálf var ég metorða-
gjörn og vildi komast áfram. Svo
fór hann að bjóða mér út. Við
fórum oft út saman, og dag
nokkurn bað hann mín. Þá hélt
ég að ég elskaði hann, og þó að
hann væri miklu eldri en ég, tók
ég honum. Hann var auðugur,
og það átti sinn þátt í því. Nú
eftir að yið höfum kynnst, hef
ég fyrst fundið, hvað sönn ást
er“.
Ég losaði mig úr örmum henn-
ar og spurði: „Hvenær ætlarðu
að segja honum frá sambandi
okkar?“
Hún hikaði lengi við að svara.
Ég var æstur og gat ekki verið
rólegur. Ég stökk á fætur og
gekk um gólf. Þegar svarið kom,
stóð hún bak við mig. Anganin
af ilmvatninu hennar sagði mér
það.^
„Ásgeir, ég mun aldrei segja
Finni frá því“.
HEIMILISRITIÐ
39