Heimilisritið - 01.11.1949, Qupperneq 56

minningar voru lcngj eins og hnífs-
stungur. Nú hcfur tími.nn mildað þetta
— þær cru orðnar svo gamlar. Kvöld-
ið, áður en Leopold fór, bað hann mig
að lcika enn einu sinni fyrir sig. Ég
settist og byrjaði að Ieika „Tunglsskins-
sónötuna“ og rétt á eftir kom hann og
settist við hliðina á mér. Hann tók að
leika með mér. Við lékum sónötuna eft-
ur — saman. Og við héldum áfram að
leika. Ég veit ekki, hve lengi 'við Iékum.
Það var orðið dimmt í stofunni, nærri
því of dimmt til þess að sjá nokkuð.
Við hættum, þegar síðasti hljómurinn
þagnaði, þá litum við hálfhrædd hvort
á annað. Hrifning slíks augnabliks get-
ur ekki varað — það vissum við bæði.
Ég þekkti tilfinningar hans, þó að hann
hefði aldrei talað við mig um ást. Ef
til vill elskaði ég hann á þessari stundu.
Við föðmuðust, við kysstumst, áður en
umhverfið kallaði okkur aftur til veru-
leikans. Og rétt á eftir kom maðurinn
minn inn í stofuna.
„Hvað — hvað gerðuð þér?“
„Ég hringdi á Davíð og bað hann. að
kveikja, þá var ekkert rafmagn. Ég
man, að ég spurði manninn minn um
sjúkling, sem hann hafði farið til þá
um daginn — hversdagslcgra spurn-
ingar — og á meðan var ég að reyna
að muna, hvort ég hefði heyrt aðal-
dyrnar opnaðar og þeim lokað aftur“.
„Var það?“
„Ég var ekki viss um það, hvort ég
hafði heyrt það. Og þó voru þær v?.n-
ar að valda miklum hávaða. Einasta
skýringin, sem ég gat fundið á þessu,
að ég hafði ekkert heyrt, var sú, að
maðurinn minn hefði verið kominn fyr-
ir nokkrum mínútum, mcðan við vcr-
um að spila, og að hann hcfði staðið
í gættinni og beðið þangað til að við
vorum búin . . .“
„Hafið þér aldrci spurt hann um
það?“
„Nei, og mun aldrei gera það. Hvor-
ugt okkar minntist nokkurn tíma á
þetta. Leopold fór daginn eftir, og
skömmu síðar sagði maðurinn minn, að
við gætum ekki lengur haldið Castle
Cliff. Við seldum það fyrir smámuni
og björguðum því, sem við gátum, af
eigunum. Það var farið með hljóðfærið
niður af hæðinni aftur, en það var að-
eins vegna þess, að Amy gat ekki án
þess verið, af því að hún var farin að
læra. Ég iék aldrei framar á það“.
„En hvers vegna þurftuð þér að
sleppa því, sem þér elskuðuð svona
heitt?“ spurði Allison.
„Af því að ég clskaði það of mikið,
og líf mitt tók nú aðra stefnu. Ég vissi,
að hjónaband mitt og börnin fjögur,
sem ég hafði alið, myndu fullnægja mér.
Kossinn, sem ég hafði kysst Leopold,
var ckki ástarkoss, það var skilnaðar-
koss“.
„Hvað varð um hann?“ spurði Alli-
son blíðlega.
„Hann fórst í stríðinu árið eftir. Skjöl
hans og þeir pcningar, sem hann átti,
var sent til mín — ásamt bréfi, þar sem
hann sagði, að honum væri sama um
allt, nema mig. Ég notaði peningana
til að mennta Amy“.
„Hvar áttuð þér þá hcima, áður en
þið komuð hingað?"
„Ég var f íbúð í New York með
börnin. Maðurinn minn var mjög eirð-
arlaus og skrökvaði að lokum til um
aldur sinn og bauð sig fram sem her-
94
HEIMILISRITIÐ