Heimilisritið - 01.11.1949, Qupperneq 57

lxknir. Ég lét hann fara — mér var
Ijóst, að það var betra fyrir okkur að
skilja um tíma. ... Gavin, sonur minn,
dó í inflúensufaraldri þennan hræðilcga
vctur“.
Nú fyrst táraðist Elísabct Wyatt.
„Hann var svo lítill'1, sagði hún, „og
ég gat ekki varizt þeirri hugsun, að við
hcfðum ekki misst hann, ef við hefð-
um ekki verið svona fátæk cða ef við
hefðum verið áfram í Vermont. Það
voru ömurlegir dagar. Maðurinn kom
heim, þegar stríðinu auk, og þá fórum
við að leita að stað, þar scm við gæt-
um setzt að og byrjað nýtt líf og hérna
höfum vjð búið — og verið hamingju-
söm“.
„Og hafið þið í raun og veru verið
hamingjusöm?" spurði Allison. Henni
fannst það vera mikils virði fyrir sig
að vita, hvort það væri satt.
„Lít ég ekki út fyrir að vera ham-
ingjusöm kona, barnið mitt?“
„Stundum eruð þér áhyggjufullar á
• it
svip .
„Enginn er áhyggjulaus, Allison —
smávægilcgar áhyggjur sækja á mann
og verða miklar, þegar maður getur
ckki sofið um nætur. En ég finn hina
djúpu, sönnu hamingju. Hún kemur
með árunum og reynslunni og fær nær-
ingu sína af stöðugri ást“.
„Af stöðugri ást“ ... Allison fann,
að hún hafði fengið svar. Og nú horfði
hún frckar mcð öfund en meðaumkun
á Elísabct.
Þær sátu þarna ennþá — í viðkunn-
anlegri kyrrð, þegar rödd Fergusar
hljómaði að framan:
„Er einhver heima? Mamma —
Amy!“
„Fergus!“ sagði móðir hans og and-
litið ljómaði af gleði.
Allison fannst, að hún ætti ekki að
trufla samtalið milli móður og sonar,
þegar þau hittust svona sjaldan. Hún
kinkaði kolli til Fergusar og ætlaði að
koma sér út.
„Nei, þú mátt ekki fara, Allison",
flýtti Fcrgus sér að segja. „Ég þarf að
segja mömmu dálítið, sertí mig langar
til, að þú heyrir líka“.
Hún þóttist vita, hvað hann ætlaði
að segja, áður en hann sagði það. Og
hún fann sárt til, þó að höggið hefði
ekki enn hitt hana. Marcia Lord og
hann voru orðin á eitt sátt. Hún fór
strax að hugsa um, hvenær þau myndu
giftast, hvort Marcia vildi hafa kirkju-
brúðkaup og kynna Fergus fyrir öllum
vinum sínum —. ekki mann, sem var
ríkur eða hátt settur í þjóðfélaginu, en
samt var þetta stór sigur fyrir hana —
hann var ungur, bráðgáfaður læknir,
sem átti eftir að ná miklum frama —
og Marcia hafði unnið hann! Það yrði
pískrað um það í kirkjunni, hve Fergus
væri myndarlcgur — og Marcia myndi
ganga hægt inn kirkjugólfið ... Allison
leið mjög illa.
„Ég vona, að þú verðir mjög ham-
ingjusamur, Fergus“, sagði Allison
„Hún cr mjög falleg".
„Það er satt. Þú hefur hitt hana.
Scgðu mömmu, hve glæsilcg hún cr.
Ég ætla að koma bráðum mcð hana
til þín, mamma“.
Allison þorði ekki að horfa í augu
frú Wyatt. Hún muldraði afsökun og
gat hert sig upp í að segja glaðlcga
„góða nótt“, og flýta sér út.
Þau verða að tala um Marciu Lord
HEIMILISRITIÐ
98