Heimilisritið - 01.11.1949, Síða 62

/
Hann vísaði á bug
öllum ákœrum, sem
hójðu leitaB á hann
í sálarstríði hans. En
aldrei myndi hann
gleyma unrja, nábleika
andlitinu á skurðar-
borðinu.
lítið enn, svo skulum við sjá, hvað við
getum gert fyrir yður“.
„Þið vcrðið heldur — að feyna —
að gera citthvað fyrir mig — strax",
sagði hún stynjandi.
„Barnið kemur of fljótt, frú Dunstan,
að minnsta kosti mánuði of fljótt. Við
verðum að vera mjög varkárir við slíkar
fæðingar".
„Og hvað svo um móðurina. Það er
Ckkert tillit tekið til hennar".
Hún hallaði sér rólega á koddann,
þegar sársaukinn minnkaði. Hún var
mjög föl. Varirnar voru áberandi rauð-
ar f snjóhvítu andljtinu.
„Ég vissi, að þetta myndi verða sann-
kallaðar helvítiskvalir“, sagði hún
skyndilega. „Mér líkaði ekki svipurinn
á Britton lækni, þegar ég kom til hans
í fyrsta sinn og hann skoðaði mig“.
Fergus sagði ekkert. Hann hefði get-
að sagt henni, að mjaðmagrind hennar
væri frekar lítil, en að öðru leyti í lagi.
En hún hefði drukkið of mikið af á-
fengum drykkjum, reykt og stundað í-
þróttir of mikið, fyrstu mánuðina ...
Ný tilfinning gerði vart við sig hjá
Fergusi — og ef hann hefði þorað að
kryfja hana til mergjar, þá hefði kom-
ið í Ijós, að það var hræðsla.
60
HEIMILISRITIÐ