Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 4

ur á bláhveli nætur. Hún hafði
bera fætur, og armar hennar og
herðar voru einnig naktar, húðin
var gulbrún, en þarna, sem hún
stóð í skininn frá eldinum, skein
hörund hennar eins og brons.
Hárið var þykkt og fangt og féll
í hrokknum lokkum niður um
háls og herðar.
Eg var orðinn viss um, að
þetta væri ofsjón, þegar hún
hreyfði sig allt í einn og kom al-
veg til mín. Hún settist þegjandi
hjá mér og tók að horfa inn i
eldinn. X>að lagði dásamlegan ilm
af hári hennar og hörundi að'
vitum mér, það var ihnur skóg-
arins, ilmur vorsins og hinnar
gróandi jarðar. Hún var ímynd
fegurðarinnar og æskunnar. Hún
leit á mig, og það var eins og
hún læsi hugsanir mínar. Hún
brosti ertnislega til mín, og þá
komu í Ijós raðir af hvítum tönn-
uin, sem skinu sem perlur svo
þéttar og jafnar. Hún mælti með
hlýrri og djúpri altrödd:
„Þú heldur að ég sé ung og
falleg stúlka. En ég get sagt þér
að ég er sál myrkursins. Heimsk-
ingjarnir kalla mig Míríam, þeir
segja að það hæfi svo vel útliti
mínu“.
Eg spurði hlæjandi, hverjir
heimskingjarnir væru, því ég
hélt hún væri að spauga. Hún
leit á mig aftur og sagði:
„Það ert þú og allir aðrir karl-
menn“.
Eg hló og sagði:
„Þú ert skrýtin, stúlka mín.
Viltu ekki segja mér, hvar þú
átt heima, og þá skal ég fvlgja
þér heim, ef það er ekki mjög
langt héðan. Mér finnst ekki að
þetta sé staður fyrir ungar, sak-
lausar stúlkur að flakka um að
næturlagi“.
Hún hló hátt og hvellt, og mér
fannst vera hreimur af mæðni og
um leið sigurgleði í hlátrinum.
Hún sagðist eiga heima í rjóðtí
einu skammt hér frá, en hún
vildi heldur vera hér við eldinn
hjá mér en ein heima hjá sér.
Allt í einu spurði hún, hvað ég
héti.
„Jóel“, svaraði ég.
„Jóel“, sagði luin, „Jóel, Mírí-
am, Míríam, Jóel. Þau hljóma
svo vel saman þessi tvö nöfn; ég
finri, að við tvö komnm til með
að eiga vel saman, heldurðu það
ekki?“ Ilún beið ekki eftir svari
frá mér, en hélt áfram að tala.
Allt í einu stóð' hún upp og sagði:
„Jóel, og vil dansa fvrir þig
hérna við eldinn“.
Hún byrjaði að hreyfa sig,
mjúkt en hægt fyrst, en smám
saman urðu hreyfingar hennar
æstari og tryllingslegri, og hún
klappaði saman höndunum í
takt við hreyfingar sínar. Það
2
HEIMILISRITIÐ