Heimilisritið - 01.10.1953, Blaðsíða 8

mér inn í rjóðrið og heim að hús-
inu. Míríam kom lit um leið og
við komum, og ég bað hana að
gefa manninum að drekka. Hún
ior inn, en lcom strax út aftur
með rauða drykkinn okkar, en
það fór fyrir honum eins og mér,
hann gat ekki drukkið. Eg sá að
Míríam brosti og tók við' glas-
inu. Um leið mælti hún til
mannsins:
„Þú venst þessum drykk, eí'
þú bara drekkur lítið í einu
hvern dag“.
Maðurinn sagði:
„Eg ætla ekki að stanza, ég
spurði bara manninn yðar tii
vegar“.
„Manninn minn“, sagði Mírí-
am og hló, „manninn minn! Ha
— ha — ha!“ ldó lnin aftur svo
villt og einkennilega. Hún horfði
í augu mannsins, og ég sá. að hún
hafði vilja hans á valdi sínu.
„Viltu ekki koma inn?“ sagði
hún.
Yið' gengum öll inn, Míríam
fyrst, ég seinast. Míríam sneri
sér að mér og sagði:
„Nú getur þú haidið áfram
ferð þinni, eins og þú ætlaðir þér
daginn eftir að þú hittir mig
fyrst“.
„Nei“, sagði ég, „nú er það of
seint, ég uni mér hvergi nema
hjá þér, Míríam“.
Hún yppti öxlum, og hló. Svo
fór hún að tala við ókunna
manninn.
Nóttin kom, og Míríam vís-
aði ókunna manninum inn í
þriðja herbergið. Svo gengum
við Míríam til sængur saman
eins og venjulega og á sama hátt
og aðrar nætur. Eg sofnaði, en
vaknaði við undarlegan kulda og
máttleysi.
,,Míríam“, sagði ég, „ég held
ég sé að deyja“.
,,Já“, sagði Míríain, „og ég vil
drekka þitt hjartablóð, því það
er mín bezta næring“.
Svo hló hún, svo að hjarta
mitt nístist — og líkami minn
dó. ...
Nú situr sál mín hér og horfir
á líkamann. Míríam sér mig.
Hún ein, en hún gerir bara að
hæða mig og spotta,
„Þetta eru laun heimskingj-
aris. Eg bauð þér frelsi, og að þú
mættir fara þína leið í heimi
Ijóssins, en þú þáðir það ekki,
en kaust þér mvrkrið. Trúir þú
mér nú? Eg er sál myrkursins!“
Þetta allt sagði hún við mig með
hæðnislegri rödd.
Eg sá hana taka líkama minn
og brenna hann. Það var voða-
legt að sjá það, og kvölin var
svo sár. Míríam bara hló og
sagði:
„Nú skal ég dansa fyrir þig
hér við líkbálið, dansa eins og
6
HEIMILISRITIÐ