Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 12

stundu, svo að hún hefði ekki
komist með. ... I sömu mund
kom hann auga á hana. Hún leit.
til hægri og vinstri. Svo fetaði
hún stuttum, hröðum skrefum
— á broslega hælaháum skóm
— beint í áttina til hans. En hún
hafði ekki séð hánn ennþá. Hann
var í þann veginn að reka upp
sitt fræga indíánaöskur — en þá
mundi hann, að hann var ekkert
barn lengur. Að hann var orðinn
uppkominn piltur. Og hann gekk
hægum, hátíðlegum skrefum til
hennar.
Hann hafði næstum ómót-
stæðilega löngun til að taka hana
í faðm sér — hún var svo óskap-
!ega lítil — lyfta henni upp í
loftið, kyssa litla, sæta nefið á
henni og segja henni, hvað hann
væri óumræðilega glaður yfir
því, að hún skyldi vera kom-
in .. .
„Góðan daginn“, sagði hann
alvörugefinn og rétti henni hönd-
ina. H ann beygði sig og kyssti
hana lauslega á kinnina. „Eg
vona að ferðin hafi gengið vel“.
Hún leit undrandi á hann.
Hún hafði búizt við — — en
hún skildi, eins og hún var allt-
ar vön að skilja.
„Þakka þér fyrir, ágætlega,
Nikulás“, sagði hún.
„Eg þóri að leggja hausinn á
mér að veði“, sagði hann, en tók
sig á og sagði: „Ég þori að veðja
um, að þú hefur komið þér í
mjúkinn við einhvern og fengið
sæti við glugga .. .“
Hún leit broshýr til hans og
sagði: „Satt að segja var rosk-
inn herra, sem spurði, hvort ég
vildi ekki skipta um sæti við
sig“.
„Þú blikkaðir hann!“ sagði
hann byrstur.
„Bara voða lítið, Nikulás",
sagði hún.
Þá gat hann ekki annað en
hlegið, því mikið var þetta líkt
henni!
EN HANN varð fljótlega al-
varlegur aftur, bauð henni arm-
inn og sagði:
„Ertu mikið svöng?“
„Nei, ekkert mjög“, sagði hún
kurteislega.
„Eg meina, hvort við ættum
að ganga eitthvað okkur til gam-
ans, áður en við borðum — hvað
finnst þér?“
„Því ræður þú“, sagði hún.
Það var alltaf sama sagan með
þetta kvenfólk, hugsaði hann,
aldrei getur það tekið ákvörðun
um neitt.
„Já, en hvað fyndist þér?u
spurði hann innfjálgur.
„Þú verður að ráða því, Niku-
lás“, sagði hún án þess að láta
sig.
10
HEIMILISRITIÐ