Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 27

kvaddi okkur með handabandi,
bætti hún við: „Enginn sér þó
víst eins mikið og hann. I huga
sínum, á ég við“.
Hann sér þig þó ekki, hugsuð-
um við. En einungis það að
hlusta á hana, hlýtur að vera
unaðslegt.
„En hvernig getur hún?“
spurðum við í hundraðasta
skipti.
Þegar hún hafð'i heimsótt okk-
ur, fannst mér ekki nema kurt-
eisi að fara til hennar og spyrja
um líðan sjúklingsins. Hann lá
í rúminu og ég sá hann ekki, en
hún sýndi mér garðinn.
„Við höfum einungis blóm,
sem anga“, sagði hún og brosti.
„iMaðurinn minn getur látið sig
dreyma svo rnargt við blóma-
angan“.
Og ég fann ilminn af kjól
hennar og hári, þegar hún gekk
við hliðina á mér.
A borði stóð ritvék
„Eg hreinskrifa verk manns-
ins míns“, sagði Kún. „Eg les
upp, það sem hann hefur lesið'
mér fyrir, en ég verð oft að skrifa
það um mörgum sinnum. Aðeins
það, sem er verulega gott, má
birtast“.
EFTIR þetta litum við á
hvora aðra sem góða kunningja
og heimsóttum hvora aðra. Þó
r------------------------------
Vestjózk sannindi
Vestjózkur málsháttur ráðlegg-
ur manninum, sem ætlar að biðja
dótturinnar, að skoða móðurina.
Annar vestjózkur málsháttur
segir: Beini vegurinn er stytztur
en ekki alltaf beztur.
______________________________J
kom hún ætíð einsömul til okk-
ar. En við vöndumst smám sam-
an að sjá „hrosshausinn“ án þess
að hrollur færi um okkur. Eins
og hún urð'um við snortnar af
sál hans.
Og sa’O einn dag í september
kom hún másandi til okkar.
Við sátum í sólbvrginu, og
þegar hún hafði lagt af sér hatt-
inn, sagði hún:
„Við höfum fengið heimsókn
af Wait prófessor, frægum augn-
lækni frá Ameríku. Hann er
staddur hér á landi nú, og hann
álítur, að maðurinn minn geti
fengið sjón, verði hann skorinn
upp“.
Við sögðum:
„En livað það er dásamlegt!
Það' er næstum eins og ævintýri.
Og hve hamingjusamur hann
hlýtur að verða, er hann fær að
sjá yður, sem eruð svo fögur“.
Hún varð heit í augum og rjóð
í kinnum, en hún hristi höfuðið
og sagði rólega:
„Blindur, sem fær sýn, getur
OKTÓBER, 1953
25