Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 33

Haraldur og horfði dreymandi
augum upp í loftið. „Það getur
verið ágætt að „njóta lífsins“,
en ...“
„Þú ert orðinn þreyttur á
þessu, er það ekki?“ tók Díana
fram í fyrir honum, en þótt und-
arlegt kunni að virðast, var ekki
sá ásökunarhreimur í röddinni,
sém ástæða væri til að finna hjá
konu, sem á orðið útslitinn
mann.
„Þú líka?“ spurði Haraldur
með vonbjart bros á vörum.
Díana kinkaði kolli.
„Veiztu það“, sagði hún hægt,
„eg held að það væri ekki nærri
svona þreytandi að eiga börn . .“
„Heldurðu ekki?“ sagði Har-
aldur glaður í bragði. „Og allt
þetta, sem við köllum skemmt-
anir, það er í rauninni svo inni-
haldslaust ...“
Þau tókust ósjálfrátt í hend-
ur og litu vonglöð hvort í ann-
ars augu.
Það var eins og sama ákvörð-
unin hefði gripið þau bæði í
senn: þau spruttu fram úr rúm-
inu og stóðu eftir andartak fyrir
framan dvrnar á herbergi Elm-
ers írænda. Þau börðu að dyr-
um, fyrst varlega, svo fastara og
fastara.
„Heldurðu að hann sofi enn-
þá? Hann getur varla verið
dauður“, sagði Díana.
Haraldur ýtti rösklega á dyrn-
ar . .. hurðin var ólæst. En her-
bergið var mannlaust. A borð-
inu lá bréf. Þau lásu það bæði:
Kæru börn!
Þakka ykkur fyrir dásam-
legan tíma, sem við höfum
notið saman. I nótt mundi ég
allt í einu eftir, að ágæt hjón
í Kaliforníu bíða mín. Fékk
ekki af mér að vekja ykkur
og skapa beiska skilnaðar-
stund, svo ég fór snemma í
morgun, áður en þið fóruð á
fætur.
]\feð beztu kveðjum
Elmer frændi.
Díana. og Haraldur litu stein-
hissa livort á annað, en svo ráku
þau bæði upp feginshlátur.
„Ég hafði ekki búizt við að
þetta yrði svona auðvelt!“ sagði
Díana loksins móð af hlátri.
„Þetta hefur verið erfiður tími;
en við höfum þó að minnsta
kosti haft það upp úr honum,
að við höfum lært, hvernig ekki
á að njóta lífsins . . . það' hefur
frændi þinn þó kennt okkur“.
Haraldur hætti skyndilega að
hlæja og starði furðu losinn á
konu sína.
„Frændi minn!“ stamaði hann.
„Nú — ég hélt að hann hefði
verið frændi þinn!“
OKTÓBER, 1953
31