Heimilisritið - 01.10.1953, Síða 38

„og hann' er vís til að staðhæfa,
að ég sé vansköpuð . ..“ ■
„Hvaða vitleysa, það gerir
hann áreiðanlega ekki, nei, nei“.
Frú Stevens klappaði móðurlega
á vanga hennar, en gat samt
ekki lengur á sér setið og sagði:
„Mér heyrðist maðurinn yðar
\era að tala um að fara til lög-
fræðings“. Hún vissi, að rétt var
að hamra járnið meðan það var
heitt.
„Já, hann ætlaði að spyrjast
fvrir um, hvort okkar fengi
barnið, ef um skilnað yrði að
ræða . . . en hann fær það aldrei,
aldrei, ]jó ég þyrfti — ég veit
ekki hvað“. Hún sló þóttalega
til höfðinu. ,,En bíði hann bara
við . . . næst, þegar í hart fer,
þá verður það éc/, sem fer til lög-
fYæðings — og ekki aðeins íil
að fá upp]ýsingar!“
Hún stóð upp, þurrkaði síð-
ustu tárin burt og þakkaði fyrir
kaffið.
„Þér talið vonandi ekkert um
þetta við manninn minn?“ sagði
hún að lokum.
Frú Stevens fullvissaði hana
um það hálfmóðguð á svipinn.
Reyndar var hún hálfvegis
móðguð yfir því, að hann skyldi
ekki hafa átt annað erindi ti 1
lögfræðingsins!
I m kvöldið' sat frú Stevens
alein í dagstofu sinni langt fram
í myrkur og dauðleiddist. Það
var að vísu ýmislegt skemmti-
legt í kvöldskrá útvarpsins, 'en
hún þorði ekki að hlusta á það,
því þá kynni hún að fara á mis
við sögulega atburði, sem ger-
ast kynnu uppi. Það varð samt
allt viðburðasnautt þetta kvöld
og fram í vikulokin. Fvrst að
kvöldi sunnudagsins Iieyrði hún
hljóð uppi, sem vakti athygli
liennar.
Sonur hennar og tengdadóttir
voru nýfarin, og meðan hún var
að taka til, heyrði hún eitthvert
skröngl uppi yfir sér. Hvað var
þetta? En auðvitað vissi luin
þáð óðara: Það var sængurfata-
kassinn undir svefnsófanum í
stofunni.
Jæja, það var svona! Þau voru
]\á ósátt! Þau gátu ekki lengur
gert sér að góðu að sofa í sama
rúmi! . . . Og þar að auki voru
þau liætt að geta gert hreint
fvrir sínum dyrum og skamm-
ast! Þau voru bavasta orðin
læðupúkalegir og hávaðalausir
fýlupokar!
Það fauk reglulega í frá Stev-
ens yfir slíkri skinhelgi — hún
gat ekki þolað. tolk, sem var
svona þegjandalegt og kyrrlátt.
Morguninn eftir! Frú Stevens
mun alltaf muna eftir morgnin-
um þeim, eins og það hefði
gerzt í gær. Hún var naumast
36
HEIMILISRITIÐ