Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 42

tóku jóðsótt á götunni á leið til
sjúkrahússins, fengu ekki barns-
farasótt í sjúkrahúsinu, jafnvel
þótt þær væru lagðar inn á Fyrstu
deild.
Hinn þrotlausi dugnaður, seTn
Sernmelweis sýndi í starfi sínu í
sjúkrahúsinu, samúð hans með
þjáðum konum, og hin stöðuga
gagnrýni hans á gömlum og hefð-
bundnum skoðunum varðandi or-
sök barnsfarasóttar, hefur senni-
lega borizt forstjóranum Klein til
eyrna ýkt og afflutt. Semmelweis
var vikið frá sem aðstoðarlækni á
Fyrstu deild og gerður að varaað-
stoðarlækni. Oðrum lækni voru
falin hans störf. Eftir hálfs árs
þreytandi aðgerðarleysi fékk
Semmelweis aftur sína fyrri stöðu.
Um sama leyti bar lát dr. Koll-
etschka að á spítalanum undir
kringumstæðum, sem höfðu mikil
áhrif á Semmelweis. Eitt sinn, er
Kolletschka vann að líkskurði,
sýktist hann og dó. Öll einkenni
sjúkdómsins voru hin sömu og
fylgja barnsfarasótt. Um þennan
atburð segir Semmelweis : ,,1 hug-
aræsingu minni út af þessum at-
burði laust því niður í hugskot
mitt með óbifanlegri vissu, að
banamein Kolletschka væri hið
sama og hinna mörg hundruð
sængurkvenna, sem ég hafði
horft á gefa upp öndina.
Dag og nótt var ég hugsandi
um veikindi Kolletschka, og æ
óbifanlegri varð sú sannfæring
mín, að sjúkdómur þessi væri sá
hinn sami og drepið hafði svo
margar sængurkonur.**
Sernmelweis var nú rétt kom-
inn að hinni miklu uppgötvun
sinni, að barnsfarasótt væri sár-
smitun, blóðeitrun, sem konurnar
fengju af hinum óhreinu höndum
lækna og læknanema, seni skoð-
uðu þær og færu höndum um þær
við fæðinguna.
,,í Kolletschka-tilfellinu var or-
sök sjúkdómsins rotnandi efni,
sem komizt hafði inn í blóðrás-
ina. Ég spurði því sjálfan mig:
Hefur þá einnig koimizt rotnandi
efni inn í blóðrás þeirra sjúklinga,
sem ég hafði séð deyja úr sams
konar sjúkdómi i> Þessari spurn-
ingu hlaut ég að svara játandi!“
Allir þeir læknar og lækna-
nemar, sem höfðu aðgang að
Fyrstu deild sjúkrahússins, höfðu
oftlega tækifæri til að þukla og
rannsaka lík þeirra, sem dóu í
sjúkrahúsinu. Þar sem venjan var
sú að láta nægja að þvo hendurn-
ar úr vatni og sápu, hreinsuðust
hendurnar aldrei til fullnustu, og
lyktin af þeim bar þess líka glöggt
vitni. Við skoðun sjúklinganna á
deildunum höfðu allir stúdent-
arnir rétt til þess að gera innvort-
is skoðun í æfingarskyni, og smit-
un barst í fleiðrin, sem fæðingin
40
HEIMILISRITIÐ