Heimilisritið - 01.10.1953, Blaðsíða 53

RÓIÐ Á GRUNNMIÐ
Smásaga eftir Jón Bjarman
XIí)R I í dokkinni átti hann
smá bát. Þetta var ekki annað
en áraskekkta með leku vaska-
fati, en bát má þó kalla það.
Ararnár voru vandlega festar við
þófturnar með nokkrum keðju-
hlekkjum og hengilás, en ræðin
falin undir fatinu aftur í skut.
Yfir veturinn var kænan oftast
uppi, en þegar fór að vora, birt-
ist hún aftur í dokkinni, gras-
græn að ofan, en tjörguð undir
vatni, með öllu sínu ryðgaða
keðjudrasli og götóttu vaskafat-
inu.
I dagrenning kom hann vana-
lega kjagandi eftir bakkanum í
hárauðum ofanálímingum eftir
nýju tízkunni, þykkri peysu og
með skyggnislausan sixpensara.
Hann hélt á færinu og sjóvett-
lingunum í annarri hendinni, en
með hinni klóraði hann sér á
lærinu eða upp undir þjóhnöpp-
unum.
Hann lagði færisspottann á
pollann og dró skelina að með
einni hendi. Síðan klifraði garm-
urinn stynjandi og gefandi frá
sér allskyns búkliljóð niður í
bátinn, i'leygdi færinu og vett-
lingunum frammí, leysti árarnar,
kom ræðunum fyrir, sleppti og
ýtti frá. Aralag hans var með
löngum tökum og hnykk.
Hann var gamall mað'ur.
Andlitið og hendurnar voru
rauðbláar eins og hrá kjötkássa,
enda sögðu nábúar hans að blóð-
rásin í honum væri kolvitlaus.
Augun voru lítil, blóðhlaupin og
hvarmavot, en í þeim var blær
ábyrgðar, blandinn blæ lífs-
nautnar, þeim sem svo sjaldgæf-
ur er hjá unglingum, en skín úr
hverri barnsbrá. Skegglaus var
hann og tannlaus. Axlirnar voru
slappar og signar undir peys-
unni, þó var einhver reisnarvott-
ur í bognu bakinu. Hann reri
þegjandi og lét gisnar og lang-
hærðar augabrúnirnar síga og
rísa á víxl. Stefnan var út og
vfir fjörðinni, á Gilsbakkagrunn.
Þangað var þessi maður vanur
að róa, síðan hann þótti ekki
lengur hlutgengur. Er hann átti
ófarna 300—400 faðma að' landi
hinum megin fjarðarins, setti
hann út stjóra, tók færið þukl-
andi uin sigurnagla og kneifar,
gætti þess, að línan væri greið
OKTÓBER, 1953
51