Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 64

Eg kom einu sinni of seint í
kvöldverð til frú Horton gömlu,
og hún minnti mig þá á eitthvað
dýr, sem ég sá einu sinni í dýra-
garði, og dýravörðurinn hafði
gleymt að gefa bitann sinn á rétt-
um tíma ! Ég er ekkert hrifinn af
íjölskyldunni, en í sveitinni lær-
ist manni að styggja ekki ná-
grannana að óþörfu. Þar að auki
liggja landamæri okkar saman,
og þá er erfitt að leiða þau hjá
sér.“
Einhvern veginn tókst Klöru að
komast upp í herbergi sitt. Þegar
þangað kom hneig hún niður á
stólinn fyrir framan snyrtiborðs-
spegilinn. Henni var óglatt.
,,Þetta getur ekki verið satt."
sagði hún við sjálfa sig hvað eft-
ir annað. Því ef það var satt,
hvernig átti hún þá að geta lát-
ið eins og ekkert væri allt kvöld-
ið ? Hún hafði hugsað til þess
sem skemmtilegs viðburðar, að
sjá Kára dulklæddan sem bryta.
Hún hafði ímyndað sér, að þau
skiptust á merkjum, þegar eng-
inn sæi, gætu jafnvel tekizt í
hendur eða fundizt -á laun. Þetta
var andstyggileg martröð. 0, af
hverju hafði hún komið ? Og þó,
ef þetta var satt, hefði þá Kári
ekki afstýrt því að hún kæmi ?
Það snerist allt í hring fyrir
henni. Allt virtist vera svo fjarri
lagi. En einhvern veginn varð
þetta kvöld að líða ; hún gat ekki
snúið við úr því sem komið var,
og, hvað sem öðru leið, ef þetta
var satt, varð hún að hafa tal af
Kára. Hann varð að gefa henni
skýringu, annars myndi hún
missa vitið.
Klukkan niðri sló hálf sjö með
glymjandi tón. Hún varð að flýta
sér að klæða sig og snyrta. Hún
spratt upp og tók til óspilltra
málanna; sparkaði af sér skón-
um, smeygði af sér sokkunum og
fleygði af sér fötunum á víð og
dreif um herbergið.
,,Ertu tilbúin, Klara ?“ Það
var rödd Sir Oswalds neðan úr
anddyrinu.
„Augnablik, ég er að koma,“
kallaði hún.
Hún fór í græna tjyllkjólinn
með víða pilsinu, sem hún hafði
keypt í Biarritz áður en hún fór.
Hann hafði verið dýrari en hún
hafði efni á, en hún hafði keypt
hann vegna Kára. Átti hún ann-
ars að vera í honum ? ,,Já, ég
geri það,“ sagði hún við sjálfa
sig. ,,Hvort sem hann er giftur
eða ekki skal ég vera í þessum
kjól!“
Hún flýtti sér í hann, smeygði
næstum gegnsæjum sokkunum
upp granna fótleggina og smokr-
aði sér í silfurlitaða skóna, án
þess að gefa sér tíma til að
spenna þá á sig. Aður en hún
62
HEIMILISRITIÐ