Heimilisritið - 01.10.1953, Qupperneq 65

fór, leit hún í spegilinn og skoð-
aði andlit sitt. Mikið var hún föl!
Osköp var hún döpur til augn-
anna ! Hún greip varalitinn sinn
og bar svolítinn roða á kinnarn-
ar. Já, þetta var betra. Hún
•mátti um fram allt ekki vera föl
og tekin í kvöld. Hún renndi
greiðunni í gegnum hárið og lag-
færði hárlokkana, sem mynduðu
einskonar geislabaug yfir andlit
hennar.
Þegar Pétur sá hana koma nið-
ur sveigmyndaðan eikarstigann,
gekk hann upp tvær, þrjár tröpp-
ur á móti henni. Hann tók um
báðar hendur hennar.
,,0, Klara, þú ert guðdómleg.
Eins og prinsessa í ævintýri, eða
eins og ég hef alltaf hugsað mér
hana.“
Hún brosti. ,,Þetta er fallega
sagt, Pétur.“ Hún vonaði, að
hann tæki ekki eftir því, hvað
hendur hennar voru kaldar og að
hún hafði litað kinnar sínar.
,,Hvar er kápan þín?“ spurði
hann.
Hún hló lágt.
,,Ó, Pétur, það er alltof heitt
til að vera í kápu.“
,,Vitleysa,“ sagði hann. ,,£g
má ekki láta þig kvefast. Vor-
kvöldin eru oft varasöm. Þér get-
ur orðið kalt.“
Hún andvarpaði brosandi.
,,Skelfing hlyti að vera hrylli-
legt að vera gift lækni. Þeir
hugsa ekki um annað en kvef og
veikindi.“ Og allt í einu roðnaði
hún.
,,Myndirðu ekki vilja giftast
lækni ?“
Hún þvingaði sig til að hlæja.
,,Ur einu í annað eins. Þú
manst, að pabbi er læknir, Pét-
ur.“
Sem betur fór komu hin tvö
í þessum svifum út úr setustof-
unni.
,,Jæja, þá eru allir tilbúnir,"
sagði Sir Oswald. „Bíllinn hef-
ur beðið við dyrnar í tíu mínút-
ur.“
Það var fullt tungl þetta kvöld.
Er þau óku inn á afleggjarann
heim að Oakfield Park, var eins
og húsið stæði í silfurvatni. Það
var næstum ótrúlega fagurt, og
andartak fannst Klöru hjartað
hætta að slá í brjósti sér. Rétt-
mætt heimili Kára, heimilið, sem
hana hafði dreymt um að eiga
með honum.
,,Dásamlegur staður, er það
ekki ?“ hvíslaði hún.
Pétur, sem hélt ennþá í aðra
hönd hennar undir bílteppinu,
sagði hlæjandi:
,,Einu sinni var ég hræddur
um að systir mín yrði húsmóðir
hér, en sem betur fór freistaði
Ralph bóndi hennar ekki!“
(Framhald)
OKTÓBER, 1953
63