Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 5

varð ekki um sel að horfa á þetta
— en ég þorði ekki að kalla, því
þannig má aldrei vekja fólk,
sem gengur í svefni, það getur
riðið því að fullu. Og undir þess-
um kringumstæðum var slíkt
óverjandi, þar sem konan stóð
fremst fram á klettasnösinni og
mátti ekki skrika fótur svo hún
hrapaði ekki fram af. Ég taldi
réttast að nálgast hana gætilega
og ná taki á henni, ef hún ekki
snéri sjálfkrafa frá gljúfrunum.
Ég læddist af stað eins og kött-
ur og gekk mjög greiðlega, en í
tíu til tuttugu skrefa fjarlægð
frá konunni hnaut ég um þúfu.
Þegar ég leit upp aftur var hún
horfin. . . .
Kaldur hrollur fór um mig.
Hún hlaut að hafa fallið fram
af klettinum. Undarlegt, að hún
skyldi ekki hafa gefið neitt hljóð
frá sér. Ég stóð grafkyrr góða
stund og hélt niðri í mér and-
anum. Það ríkti dauðaþögn,
nema hvað niðurinn í ánni barst
upp til mín með þungum tor-
kennilegum hljómbrigðum. Ég
fann hjarta mitt lemjast um und-
ir skyrtunni og svitadroparnir
hnöppuðust saman á enni mér.
Allt í einu fannst mér einhver
nálgast mig aftan frá og snar-
séri mér við — en þar var eng-
inn. Ég tók þá til fótanna og
hljóp heim að húsinu. Það var
þögult og skuggalegt að sjá í
rökkrinu. Þegar ég þreif í hurð-
arhúninn fann ég að dyrnar voru
harðlæstar. Ég leit inn um
gluggana, en þar var ekkert að
sjá nema auð herbergi með
mygluskellum á veggjum, sem
líktust flöktandi vofum i alls-
konar stellingum. Húsið var auð-
sjáanlega algjörlega mannlaust
— en hvaðan hafði konan þá
komið? Hún hafði staðið hér fyr-
ir utan dyrnar! Umsvifalaust fór
ég að skyggnast eftir sporum í
grasinu, en þar var ekkert, sem
benti á mannaferðir nema mín
eigin f ótspor. — Mig hlaut að haf a
dreymt! Ég hafði dottið útaf eft-
ir máltíðina og fengið martröð!
Sannfærður um að svo væri reis
ég upp — og hvað sé ég? Hún
var komin aftur — á sama klett-
inn — og í sömu stellingum með
andlitið mót himni og stífa hand-
leggi út frá síðunum. Það var
líkt og klakaþráður hlypi eftir
mænugöngum mínum endilöng-
um . . . þetta var draugur!
Næst man ég eftir mér þar
sem ég stóð framan við dyr
bóndans, sem átti land að ánni.
Hann var ekki háttaður, var að
koma úr kaupstað og hafði feng-
ið sér 1 staupinu. Hann tók mér
öpnum örmum, setti mig á bezta
stólinn í eldhúsinu og gaf mér
sjóðheitt kaffi og brennivín.
NÓVEMBER, 1955
3