Heimilisritið - 01.11.1955, Síða 17

snöggvast inn til þess að ná sér
í vindlinga, hringdi síminn.
Á því augnabliki, sem hann
lyfti heyrnartólinu, var Sylvía
svo gjörsamlega liðin honum úr
minni, að hann gægðist ósjálf-
rátt út um gluggann eftir föður
sínum til að kalla á hann í sím-
ann. En svo heyrði hann rödd
Sylvíu, fjarlæga, veika, blíða og
fulla af sárbiðjandi auðmýkt,
sem hann þekkti svo vel.
Fyrsta hugsun hans var að
breyta röddinni, og segja: „Vit-
laust númer“, jafnvel þó hann
' vissi, að þá myndi hún aðeins
hringja aftur. En þá var ham-
ingjan honum hliðholl. Skyndi-
lega heyrðist smá smellur, sam-
bandið rofnaði og símastúlkan
greip inn í og sagði:
„Augnablik, ég ætla að reyna
að ná sambandinu aftur.“
Hann beið leiður í skapi. Hann
hafði slitið vináttunni við Sylvíu
-----ekki aðeins í orði, heldur
einnig í hjarta sínu, og nú átti
að leika sama leikinn upp aftur.
Sylvía myndi vera bljúg, blíð og
sundurkramin og sárbiðja hann
að koma til sín aftur. Hún væri
búin að gleyma öllum reiðiyrð-
unum, sem hann hafði sagt, þá
yrði hann einnig að vera svo
göfuglyndur að gleyma hennar
orðum.
Á svipstundu gerði hann sér
ljóst, að undir grímu blíðlyndis
og fagurra orða, var hún hörð
sem stál. Sennilega hafði hún
notið allra rifrilda þeirra, aðeins
vegna þess að það gaf henni
tækifæri til þess að sýna vald
sitt. í hvert skipti hafði hún
fengið hann til sín aftur. Hún
var sjálfsagt stolt af því.
Hann leit á heyrnartólið með
viðbjóði. Hvað átti hann að gera
til þess að losna við hana — fyr-
ir fullt og allt?
„Halló, halló,“ hljómaði reiði-
lega í eyra hans. „Ég var að
segja, að sambandið hafi verið
rofið fyrir mér . . . ég verð að fá
samband . . . það er lífsnauð-
syn!“
Hún er óð, hugsaði Derek
skelkaður, en um leið kom hann
auga á föður sinn niðri 1 garðin-
um, og þá fékk hann ágætis hug-
mynd. Nú gæti hann að minnsta
kosti tafið fyrir henni, að hann
fengi tíma til að hugsa um, hvað
hann ætti að segja. Hann ræskti
sig og sagði með fremur góðri
eftirlíkingu af rödd föður síns.
„Þetta er Hurst ofursti.“
„Gæti ég fengið að tala við
Derek Hurst,“ var sagt með
kurrandi röddu, og það var erf-
itt að trúa því, að þetta væri
sama röddin, sem stuttu áður
hafði hljómað svo reið og óþol-
inmóð.
NÓVEMBER, 1955
15