Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 18

„Hann er því miður ekki
heima. Get ég tekið nokkur
skilaboð?“
Ég hef gabbað hana, hugsaði
Derek fagnandi.
„Ó . . . nei . . . þetta er algjört
einkamál . . . “ stamaði Sylvía.
„Ég skil. Þetta er faðir hans,
sem þér talið við. Með leyfi
að spyrja, hver er það, sem ég
tala við?“
Eftirlíkingin var ágæt núna.
Honum var skemmt. Hann hafði
aldrei reynt að herma eftir föð-
ur sínum, en nú mundi hann eft-
ir öllum blæbrigðum raddar
hans.
„Ó!“ Hún virtist hissa. „Ég
heiti Sylvía Westrell. Ég ætlaði
bara . . .“
„Ó, er það ungfrú Westrell?“
„Þér þekkið mig? Ég á við, að
þér hafið heyrt um mig?“ sagði
hún óstyrk.
„Sonur minn hefur oft minnzt
á yður.“ Það kom vottur af van-
þóknun í rödd hans, því nú var
að verða til í huga hans ágætis
ráðagerð, — og Sylvía gekk í
gildruna, eins og hún hefði verið
æfð í því.
„Ó . . . þér virðist ekki sérlega
ánægður yfir því að Derek og
ég erurn svo góðir vinir . . . “
NÚ varð Derek skyndilega
snjall:
„Slúður, kæra ungfrú. Það er
tímabil í lífi allra ungra manna,
þar sem fögur kona er þeim allt,
eruð þér mér ekki sammála?
(Hefði annars faðir hans getað
sagt þetta? Derek hafði aldrei
rökrætt um stúlkur við föður
sinn, og í raun og veru hafði
ofurstinn enga hugmynd um
Sylvíu. Það var víst bezt að snúa
sér að alvörunni aftur.) Ég er
viss um.að kunningsskapur ykk-
ar hefur verið honum nautn, en
ég álít einnig að þér séuð það
vel gefin, að þér vitið að slíkur
kunningsskapur er sjaldan al-
vara fyrir unga menn á þessum
aldri. Ég held einnig að yður
hafi skilizt, að í þetta sinn er
það staðreynd.“
„Hvað segið þér?“ sagði Svlvía
ergileg. „Hvað eigið þér við?
Hefur Derek sagt yður frá því,
að við höfum verið að rífast?“
„Auðvitað. Hann er mjög mið-
úr sín, en hann nær sér. Og það
gerið þér einnig. Þér verðið að
afsaka að gamall maður talar
við yður af hreinskilni.“
„En . . . en ég æski þess ekki,
að því sé lokið. Ég hringdi ein-
mitt til þess að segja honum að
mér þykir leitt að . . .“
Derek greip fram í fyrir henni
með því að ræskja sig vel og
vendilega, alveg eins og ofurst-
inn var vanur að gera, þegar
16
HEIMILISRITIÐ