Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 29

um sjálft morðið? spurði Quar-
les.
— Það er því miður ekki mik-
ið, sem við vitum, sagði Abel
lögregluforingi afsakandi. —
Morðinginn hafði þurrkað af
morðvopninu og engin fingraför
fundust á því. Það höfðu ekki
orðið nein átök. Morðinginn
hlýtur að vera einhver, sem hún
þebkti vel, og hún hefur sjálf
hleypt honum inn. Það eina,
sem við erum alveg vissir um,
er að hann er einn af þeim,
sem hefur fengið rógsbréf frá
henni.
Lögregluforinginn barði með
krepptum hnefanum fast í bréfa-
bunkann. — Ég er viss um að
við höfum nafn og heimilisfang
morðingjans í þessum bunka.
Eða þá að það er einhver, sem
ennþá hefur ekki afhent lög-
reglunni þau nafnlausu bréf,
sem hann hefur fengið. Það eru
jú alltaf að koma fleiri og fleiri
með níðskrif. Ef við eigum að
komast til botns í þessu máli
verðum við sannarlega að leggja
heilann í bleyti.
— Mér finnst að þér og yfir-
lögregluþjónninn ættuð að gera
það, sagði Quarles, á meðan ætla
ég að labba svolítið um í bæn-
um. Ég vil gjarnan fá þetta bréf
lánað því að ég þekki vel mann-
inn, sem fékk það sent. Hann
tók annað af síðustu tveimur
bréfunum.
Síðan gekk Quarles út og leit
í kring um sig í bænum, og rabb-
aði við alla, sem vildu tala við
hann. Hann talaði lengi við
kaupmanninn, við grænmetis-
salann og kjötkaupmanninn og
í þessum verzlunum lögðu marg-
ir viðskiptamenn sitthvað til
málanna. Síðan heimsótti Quar-
les sóknarprestinn og pósthúsið.
Svo hélt hann í hverfið, þar
sem hús hinnar látnu frú Hewitt
stóð í stórum garði, og það voru
um það bil 50 metrar til næstu
húsa á allar hliðar. Quarles
hringdi á dyr hjá tveimur ná-
grönnum og fékk að heyra álit
þeirra á nafnlausu bréfunum og
morðinu.
í öllum þessum samtölum kom
það greinilega í ljós, að rógsbréf-
in höfðu aðeins endurtekið
kjaftasögurnar í bænum. Óveru-
legar hneykslissögur, sem hvísl-
að var yfir búðarborðin og við
kaffiborðin á síðdögum, hafði
bréfritarinn ýkt og fært úr öllu
lagi og vitandi vits undirstrikað
og aukið illgirnina, sem lá að
baki orðanna. Eftir því sem
Quarles komst næst, var örlítill
sannleikskjarni í hverju bréfi.
Það var greinilegt, að rógber-
inn hafði um langt skeið skrifað
hjá sér allt, sem sagt var og
NÓVEMBER, 1955
27