Heimilisritið - 01.11.1955, Qupperneq 44

um með kræsingum, á sér enga stoð í
veruleikanum. Aðeins þrír gagnrýnend-
ur í öllu Englandi geta haft nokkur
áhnf á tregðu Englendinga til þess að
kaupa bækur. Einn er voldugur yfir-
stéttarmaður og hefur því nóg að éta,
annar étur málsverð hjá hverjum sem
er, sannast að segja hefur hann ekki
étið á eigin reikning í tuttugu ár, og
svo cr hann viss með að svt'kja alla
samninga; sá þriðji er magavetkur. En
þó Graham byði engum gagnrýnanda,
var þó fulltrúi frá blöðunum viðstadd-
ur, sem sé Goshem O’Sea, cn hann var
einn þeirra fjögra eða fimm manna, scm
skrifuðu dálkinn: „Um London“, í
„Darly Semaphore“, og gróusögudálk-
inn: „Þegar ljósin slokna" í „Evcning
Signal“.
O’Sea, sem nú var hátt á fimmtugs-
aldn, hafði ckkt vertð ódrukkinn einn
einasta dag eftir klukkan ellcfu að
morgni síðan hann losaði nttjánda ald-
ursárið. Á unga aldri hafði hann um
ttma lofað góðu sem rithöfundur, en
varð að fara í útlegð, þegar hann seldi
vélritað handrit að þriðju bók sinni fimm
útgefendum í London, öllum í sömu
vikunni. Hann hafði að vísu ætlað að
selja það sex útgefendum, en sjötta af-
ritið var svo dauft, að það reyndist ó-
læsilegt.
Það vcrðu.r að teljast sorglegt að mað-
ur á borð við Graham Alladyce, sem
þrátt fyrir allt hafði orðið að líða tölu-
vcrð óþægindi, er hann skapaði frægð
sína, hvort sem það nú var í faratækj-
um, fótgangandi, á baki sauðþrárra
fjallaasna, eða við skrifborðið sitt, skyldi
umgangast mann cins og O’Sea. En
hann hafði mjög góða ástæðu fyrir að
bjóða honum; ef satt skal segja vora
allir gestirnir boðnir í ákveðnum til-
gangi. Sérhver þeirra var voldugur og
áhrifamikill innan ýmissa stétta þjóð-
félagsins. Það var hlustað á sérhvern
þeirra af fjölda manna af ýmsum stétt-
úm, þúsundir hermdu cftir þeim það
sem þeir gerðu.
Miðdegisverðurinn fór fram á „Fac-
tice“, en þar komu saman frægustu
nrenn þjóðarinnar. Maturinn var góður
og Graham þekkti yftrþjóninn. Hann
talaði með frönskum hreirn og kallaði
sig Henri. Að vísu hét hann Albert
Flagg og var fæddur í Sidcup. Meðan
gestirnir dreyptu á sherryi eða martini
tilkynnti Graham þeim, að hann hefði
látið Henri um að ákveða réttina, hann
gerði það rniklu betur en nokkur ann-
ar, en sjálfur hefðt hann ekki hugmynd
um, hvað þau fcngju að borða.
Þetta varð öllum ljóst þegar Henri
bar inn forréttinn, og Graham starði
heillaður á fatið eins og öll hin.
„Hvar í dauðanum hafið þér náð t'
Hondta-örverpi?" Hann snért sér að
gestum sínum. „Hcnri hefur farið fram
úr öllum vonum mínum. Guð má vita
hvernig hann hefur farið að þessu. Að-
eins einu sinni á ævtnnt hcf ég borðað
slík cgg áður, og það var í höll Khans-
ins í Hondia. Þau cru sannarlega goða-
fæða. Samanborið við þau eru heiðlóu-
egg ómeti.“
„Mér þykir mjög vænt um að þér
eruð ánægður,“ sagði Henri alvarlega.
„Þau eru örlítill minjagripur frá Pamir,
borin fram mcð hamingjuóskum frá
veitingahúsinu.”
„Mjög haganlega fyrirkomið," sagði
Graham. Hann tók eitt eggið upp úr
hreiðn sínu, sem gert var úr péturselju
og himinbláum blómum á hinn snilldar-
legasta hátt; það var um það bil helm-
ingi minna en hænuegg, rós-ljósrautt á
litinn, með deplum, sem voru aðeins
meira rósalitir, í annan cndann. \ícð
cggið í hendinni hóf Graham að tala,
öO
hann talaði vel, svo vel að jafnvel Henri
42
HEIMILISRITIÐ