Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 46

„Guð minn góður,“ sagði hún, „hvað
ég hata hunda!“
,Hvers vegna eigið þér þá hund?“
spurði hann hlæjandi.
„Hann pabbi átti hann. Einhverra
hluta vegna, þótti honum vænt um
ófétið. Ég kann því illa við að farga
honum. Ef hann bara hefði ekki svona
hátt. En ég geri ráð fyrir, að yður þyki
gaman að hundum?"
í Labrador hafði Grænlandshundur
bitið Graham illilega. írskur úlfhundur,
sem hann af góðsemi fór mcð í göngu-
túr fyrir vin sinn, hafði togað hann út
í tjörn og næstum drekkt honum. I
Leicestershire hafði gestgjafi hans eitt
sinn neytt hann á refaveiðar, og hann
hafði orðið að ríða í heilan dag á eftir
hávaðasömum flokki refahunda. Nálægt
Alice Springc í Ástralíu höfðu sléttu-
hundar eitt sinn eyðilagt fyrir honum
tækifæri til þess að ná myndum af ken-
gúrum, og síðan elt hann heim í tjald-
stað og hálfdrepið hann úr hræðslu. Auk
þess hafði hið taugaveiklaða gjamm í
kjölturökkum Violet frænku hans allt-
af verið honum til mesta ama. Honum
var því í stuttu máli ekkert um hunda,
og hann sagði það. Það hýrnaði svipur-
in'n á stúlkunni, en dökknaði aftur, þcg-
ar hann bætti við:
„Og það sem meira er, ég er dauð-
hræddur við þá.“
Stúlkan hafði verið að virða hann fyr-
ir sér. Skyndilega hýrnaði hinn fagri
svipur hennar afmr:
„Þér hræddur? O, ég sk.il, auðvitað,
hvernig þér skrifið alltaf, hve hræddur
þér hafið verið, ég á við í bókum yðar,
þegar eitthvað hættulegt var á seiði. En
ég tók það fyrir uppgerð. Lítillæti hetj-
unnar, þér skiljið."
Graham hló að þessari hreinskilni.
„Það er nú eiginlega hvort tveggja,“
sagði hann. „Þér munduð verða undr-
andi yfir, hve ágætum bókmenntalegum
áhrifum má ná, með því að vera hrein-
skilinn. En meðal annarra orða, hvernig
þekktuð þér mig?“
„Ó,“ sagði hún, „ef þér viljið ekki
láta þckkja yður, þá skuluð þér ekki
hafa mynd af yður á kápunni á bókum
yðar. En vantaði yður annars eitthvað?“
„Já, að fá lánaðan síma. Bíllinn minn
er bilaður.“
„Þá vantar yður ekki síma. Yður
vantar viðgerðamann."
„Ég hélt að sími væri fyrsta sporið í
áttina að fá viðgerðamann."
„Þér getið sleppt því. Hvar er bíll-
inn?“
„Um hálfa mílu niður eftir veginum.“
„Við skulum þá halda af stað.“
„Eigið þér við, að þér séuð bifvéla-
virki?“
„Af sannri köllun og eftir árs nám.
— Ég ætlaði að verða bifvélavirki. Mér
þykir vænt um bíla. Svo dó faðir minn
og lét eftir sig bæinn og tvö þúsund
hænur. Mér hafði alla tíð fundizt bænd-
ur tala mikið um það, hve erfitt væri
að lifa, en skoðun mín var sú, að allt
sem þyrfti væri skipulagning, gott bók-
hald og vilji til að vinna. Ég áleit því,
að mér mundi takast að lifa af þessu.“
„Og hefur það tekizt?“
Svolitla stund stóð hún hugsandi.
Svo sagði hún og yppti öxlum:
„Bændurnir höfðu rétt fyrir sér.“ Og
bætti svo við: „Ég verð víst að hætta
við það. Annars fer ég á hausinn."
Hann hafði virt hana fyrir sér á göng-
unni. Hann áleit hana vera tuttugu og
fimm ára. Hún gat ekki talizt falleg.
Andlit hennar var langt frá því að vera
fullkomið, en hún var snotur á sinn
hátt og hún iðaði af lífsfjöri, sem var
ákaflega aðlaðandi. Graham fannst hann
sjaldan hafa hitt unga stúlku, sem var
honum meir að skapi. Hann sagði:
44
HEIMILISRITIÐ