Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 47

„Þér vitið nafn mitt. Viljið þér ekki
segja mér yðar?“
„Rebecca March.“
„Ég mun verða yður mjög þakklátur
ef þér getið gert við bílinn. Hann er
mjög duttlungafullur."
„Af hvaða tegund er hann?“
Hann sagði henni það.
„Lukkunnar panfíll," sagði hún, og
þegar þau komu fyrir bcygju á vegin-
um og sáu hann. „Ó, en sá vagn.“
Hann opnaði húddið og vék síðan
frá til þess að lofa henni að skoða, pota
og hugsa. Hún lét hann setja vélina í
gang. Hún var fljót að gefa sjúkdóms-
lýsinguna. Hún lokaði húddinu, tók
við sígarettunni, sem hann bauð henni
og þurrkaði síðan olíuna af sér á sam-
festingnum.
-Ég vona, að þér séuð ekki að flýta
yður,“ sagði hún.
„Eigið þér við að þetta sé mikið
verk?“
„Það er ekkert verk. Nýtt stykki, sem
mun kosta yður um fimm shillinga plús
afhendingarkostnaður. Næsta verkstæði
er Dillery í Ashersham, en þeir þurfa
kannske að panta það frá London.
Stykkið kemst með farþegalest og þeir
hjá Dillery senda auðvitað bíl með það
hingað, það er að segja, ef yður er sama
hvað það kostar, en ef svo er, er ég
hrædd um, að þér komizt ekki héðan
fyrr en í kvöld."
Hann komst ekki af stað fyrr en um
kvöldið, en Graham var sama. Ef satt
skal segja var hann hinn ánægðasti.
Þau fóru aftur heim á býlið og Rebecca
sagði:
„Nú verðið þér að hafa ofan af fyrir
yður sjálfur. Ég þarf að fóðra hænsnin.“
„Má ég hjálpa yður?“
Hann bar föturnar með hænsnafóðr-
inu; það lyktaði hræðilega, en hænsnun-
um virtist þykja það ágætt. Þau söfnuðu
NÓVEMBER, 1955
hundruðum eggja í fötur, en á meðan
sasði Rebecca honum frá hænsnabú-
Ö
skapnum.
„Ég hef hagað mér eins og kjáni. Það
er hægt að hafa svolítið upp úr þessu,
ef menn eru varkánr og hafa til að
bera þekkingu. Ég fór of geyst af stað,
og nú er ég að heita má komin á haus-
inn.“
Þetta var auðvitað hvorki kvörtun
eða bón. Aðeins blákaldar staðreyndir.
Þrátt fyrir það hafði Graham mikla
meðaumkun með henni, og hann lang-
aði til þess að hjálpa henni, þó hann
reyndi að segja sjálfum sér að það væri
hin mesta heimska. En ekki gat hann
boðið stúlkunni peninga.
Síðasti hópurinn, sem þau komu að,
þótti honum skemmtilegur. Hann hafði
aldrei séð slíkar hænur. Þær voru helm-
ingi minni cn hinar, en höfðu þeim
mun litauðugri fjaðraskraut.
„En hvað þetta eru fallegir fuglar.“
„}á, en þeir eru til einskis gagns.
Önnur af hinum bjálfalegu hugmynd-
um mínum. Ég á hundruð af þessum
litlu kvikindum. Ég fékk þær fyrir lít-
ið hjá hænsnaeiganda, sem fór á haus-
inn. Ég fékk þá bjálfalegu hugmynd
að bömum myndi þykja gaman að
svona litlum eggjum. Satt var það að
vísu, en mæðmnum er ekkert um að
greiða fullt verð fyrir örvcrpi. Ég litaði
nokkur fyrir síðustu páska. Mér gekk
ágætlega að selja þau, cn aðeins um
páskana."
„Hvaða fuglar eru þetta?"
„Dverghænur. Hondia dverghænur
em þær kallaðar. Mér er sagt að þær
séu ættaðar einhvers staðar frá Indlandi.
Eggin em mjög ljúffeng á bragðið."
Þau fóm aftur heim og Rcbecca bauð
honum að borða. „Egg, pylsur og kart-
öflur er víst allt, sem ég get boðið upp
á. Svo á ég líka eitthvað af bjór.“
45