Heimilisritið - 01.11.1955, Blaðsíða 64

arlausum manninum og hrópaði
til veitingamannsins:
„Opnaðu dymar!“
„Hvað ætlarðu nú að gera?“
spurði Linda hrædd, þegar hús-
eigandinn hljóp fram til þess að
framkvæma fyrirskipunina.
Bruce svaraði ekki. Hann
fylgdi veitingamanninum að
dyrunum, og þegar dyrnar opn-
uðust, sparkaði hann Maurice út
í forina fyrir framan tröppurn-
ar, þar sem hann lá hreyfingar-
laus. Svo sneri Bruce sér að gest-
gjafanum.
„Við Linda förum núna strax,
og þér getið gert hvað þér viljið
við þessa mannskepnu þarna úti.
En takið þér vel eftir einu, sem
ég ætla að segja yður. Ég veit
ekki, hvað þér hafið skilið mikið
af því, sem fram hefur farið hér
í kvöld, en hitt veit ég, að við
erum ekki nema f jögur, sem vit-
um alla mála'rexti. sem sé Linda
Kinlock, Maurice, þér og ég.
Maurice dytti áreiðanlega aldrei
1 hug að segja frá því, sem hér
hefur gerzt, og ef einhver kjaftar
frá því, þá veit ég hver ekki hef-
ur þagað, og sá hinn sami skal fá
verri og öðru vísi útreið en Mau-
rice fékk nú'“
Skömmu síðar ók hann með
Lindu heim á leið, og hún hjúfr-
aði sig upp að honum í sætinu.
Hann bað hana urn að reyna að
sofna, en hún gat ekki sofnað;
og í hvert skipti sem hann spurði
hana hvernig henni liði, svaraði
hún brosandi:
„Allt er svo nnaðsiegt, 3ruce.
bara ef ég er hjá þér — hjá
þér.“
Veitingamaðurinn beið þar til
Bruce hafði ekið burt með heit-
mey sína, og þá gekk hann út
og hjálpaði Maurice inn í húsið.
Þegar hann hafði hellt góðum
sopa af brennivíni ofan í með-
vitundarlausa manninn, vaknaði
Maurice kjökrandi.
„Láttu mig fá eitthvað heitt
að drekka — og rúm,“ emjaði v
hann.
Þegar veitingamaðurinn hafði
hjálpað honum að afklæðast,
sást, að allt bakið var með blá-
um förum eftir svipuólina, og
kvennaræninginn æpti af sárs-
auka. En þessar líkamskvalir
voru ekkert á við auðmýkinguna
og skömmina, sem hann hafði
orðið að þola. Maurice vissi, að
hann hafði tapað Lindu fyrir
fullt og allt, og Bruce hafði
flengt hann eins og óþægan
krakkaorm.
\
Þegar veitingamaðurinn vék
að lokum frá honum, stakk hann
höfðinu niður í svæfilinn og há-
grét eins og stelpukjáni.
62
HEIMILISRITIÐ