Fréttatíminn - 07.09.2012, Qupperneq 22

cw120198_brimborg_cibe_ beinskiptur_auglblada5x19_03082012_END.indd 1 7.8.2012 11:19:57
sjálfstraust. Nú getur hann það sem hann ætlar
sér. Hann er búinn að sýna það.“
Sverrir segir að hann hafi velt því fyrir sér
hvað væri fram undan þegar Jón Margeir fékk
greininguna. „Það var á seinni stigum í leik-
skólanum. Þá gátum við valið um stuðning í
venjulegum skóla, sérdeild í venjulegum skóla
eða Öskjuhlíðarskóla. Við ákváðum að hann
færi í Öskjuhlíðarskóla. Við sjáum ekki eftir
því. Þar var hann fremstur meðal jafningja.
Hann blómstraði,“ segir faðir hans.
„Kennararnir hans fylgjast ennþá með hon-
um. Skólinn er frábær. Með fullri virðingu þá
hentar skóli án aðgreiningar ekki öllum. Þetta
er flott orð en hentar ekki öllum. Mér finnst
þetta spurningin um hvort barnið þitt er alltaf
neðst eða hvort það er fremst meðal jafningja.“
Var óslípaður demantur
Jón Margeir byrjaði að æfa sund sex til sjö ára
gamall, æfði með íþróttafélaginu Ösp í Öskju-
hlíðarskóla, sem nú heitir Klettaskóli. „Okkur
var strax sagt að þarna væri efni framtíðarinn-
ar. Árið 2005 keppti hann í fyrsta sinn úti og þá
fékk maður að heyra að þarna færi óslípaður
demantur. Skilaboðin voru skýr.“
En hæfileikarnir einir hafa ekki komið
honum á toppinn. Hann er þaulæfður. „Hann er
20 til 25 klukkutíma á viku í lauginni. Auk þess
var hann í námi og útskrifaðist í vor af starfs-
braut í Fjölbraut í Breiðholti. Núna tekur við
pása og svo ætlar hann að finna sér vinnu þegar
líða fer á veturinn. Svo ætlar hann að byrja að
æfa fyrir Ríó.“
Á næstu ólympíuleikum í Brasilíu stefnir Jón
Margeir bæði á að keppa með fötluðum og ófötl-
uðum. En af hverju að keppa meðal ófatlaðra?
„Af hverju ekki?“ svarar Sverrir. „1.500 metra
sund er hans sterkasta grein. Hann gæti átt
séns, hver veit. Hann þarf að ná þessum lág-
mörkum og miðað við hvernig hann er stefndur
kæmi mér ekki á óvart að hann myndi ná því.“
Dreginn á fætur fyrir fimm
En hvernig líst ömmu á Ríó? „Mér líst vel á það.
Hann hefur keppt við ófatlaða og á að mörgu
leyti alveg jafnt heima þar. Langsundin eru
hans sterkasta hlið. Það er unun að horfa á
hann synda 800 og 1.500 metra. Hann er svo
fallegur í vatninu. Ég fylgdist með honum æfa
fyrir sundið hér í London og þekkti hann strax
þegar ég leit yfir laugina. Hreyfingarnar eru
svo fallegar í vatninu. Í langsundi er eins og
hann þreytist ekki, hann heldur alltaf áfram.“
Hún segir að Jón Margeir stefni ekki á ól-
ympíuleika ófatlaðra til að sanna sig endanlega
sem sundmaður. Heldur sé ástæðan sú að ekki
er keppt í langsundsgreinunum á ólympíuleik-
um fatlaðra.
„Og hann er bestur í langsundi. Það er hans
grein.“
Sverrir stendur 100% við bakið á Jóni
Margeiri og metnað hans í sundinu. „Já, það
þýðir ekkert annað,“ segir hann. „Ég reyndar
viðurkenni að ég er örugglega oft leiðinlegi
pabbinn. Ég rek hann oft grútsyfjaðan fram úr
á morgnana. En ég held að hann sjái það núna
að það skilar árangri.“
Fimm milljóna gullverðlaun
Jón Margeir hefur æft með ófötluðum í nærri
þrjú ár og segir Sverrir það skýra árangurinn.
„Já, hann var kominn fram úr félögum sínum
og þurfti að æfa meira.“ Fyrir svona tveimur
og hálfu ári hafi Vadim Forafonov hjá Fjölni
ákveðið að þjálfa hann: „Hann sagði: Það á einn
Íslendingur raunhæfa möguleika á að komast á
pall á ólympíuleikunum 2012. Ertu maður til að
fara þangað með mér?“
En er þetta ekki dýrt? „Jú, ef ég á að vera
brútal myndi ég áætla að gullmedalían hafi
kostað 5 milljónir. En hann er á styrkjum hjá
ÍSÍ, svo var Reykjavíkurborg með styrk fyrir
ólympíufara og Kíwanisklúbbar. Svo hefur fólk
verið að heita á hann og hann átti góðan sjóð.
Allt var lagt í sölurnar og sjóðurinn stendur nú
á núlli. En við ákváðum að fara í þetta af alvöru,
sama hvað það kostaði, það var gert og gullið
var uppskeran.“
Erla Margrét segir ævintýrið í London
ómetanlegt. „Við stöndum á bak við eins og við
getum, hjálpum eins og við getum. Sem ég held
að allir geri þegar svona er. Þegar ákveðið var
fyrir tveimur árum að Jón Margeir stefndi á
London byrjuðum við að safna. Við ákváðum að
fara með systkinin og eitt barnabarn afa – því
afi er stjúpafi barnanna – út. Hann fékk í ferm-
ingargjöf frá okkur að sjá Jón Margeir keppa á
ólympíuleikum. Hann er heillaður. Hann á ekki
til orð.“
Sverrir og öll fjölskyldan er í skýjunum og
við það að lenda eftir þessa reynslu. „Það er
rosalega ljúf tilfinning að horfa á strákinn sinn,
sem í leikskóla sagði: Get ekki, kann ekki, vil
ekki. Svo byrjar hann í Öskju-
hlíðarskóla og er byggður
upp þar. Nú hefur
hann sýnt að hann
getur það sem
hann ætlar
sér. Hann
sýndi og
sannaði
hvað
hann
er.“
Jón Margeir er
fyrirmynd
Adolf Ingi Erlingsson, íþrótta-
fréttamaður hjá RÚV, lýsti sundinu
hans Jóns Margeirs Sverrissonar í
sjónvarpinu. „Það er rosalega gaman
að lýsa því þegar Íslendingur nær
gulli á ólympíuleikum. Hann var með
næstbesta tímann inn í úrslitin og það
góður að ég vissi að hann yrði í topp-
baráttunni. Svo var spurning um hvað
hann myndi gera,“ segir hann.
„En ég var nokkuð viss eftir fyrri
hundrað metrana að hann myndi
hafa þetta, en Ástralinn náði honum
næstum á síðustu metrunum. Þetta
var rosalega spennandi.“
Adolf þekkir til Jóns Margeirs og á
sjálfur fatlaðan unglingspilt, Marinó,
sem æfir sund og dreymir um að feta í
fótspor gullverðlaunahafans.
„Þetta afrek er rosa hvatning fyrir
krakka eins og Marinó, sextán ára.
Það er ekki nokkur spurning. Marinó
ætlar sér til Ríó eftir fjögur ár. Það er
svakaleg hvatning fyrir alla krakka;
fatlaða og ófatlaða, að sjá svona
árangur. Afreksíþróttamenn eru fyrir-
myndirnar og toga unglinga áfram
og setja þeim markmið til að stefna
á.“ - gag
Adolf Ingi og sonur hans Marinó,
sem átti afmæli í gær, fimmtudag.
Er sextán ára. Mynd/Hari
Feðgarnir saman. Jón Margeir og Sverrir. Mynd/Eva Björk
Ægisdóttir
Manstu eftir
Sigrúnu
Huld Hrafnsdóttur
sem vann gull á
ólympíuleikunum
í Madríd á Spáni. Árang-
ur hennar markaði
upphaf sigur-
göngu Íslendinga
á ólympíuleikum
fatlaðra. Mynd/Ólafur
22 viðtal Helgin 7.-9. september 2012