Læknablaðið - 15.01.1998, Blaðsíða 38

36
1.8
Fig. 2. Distribution of anticoagulation intensity. Each column shows a fraction oftime that a defined anticoagulation intensity
was present in the whole group of 326 patients. Arrows indicate the intensity when major bleedings occured.
Á mynd 2 er sýnd dreifing blóðþynningar
alls sjúklingaþýðisins á meðferðartíma.
Reyndist INR vera undir 1,6 í 20% af meðferð-
artímanum og undir 2,0 í 45% af tímabilinu. I
18% meðferðartímans var INR>3,0 og í 6,0%
tímans var INR>4,0. INR lá á bilinu 2,0-3,0 í
37% meðferðartíma.
Á tímabilinu urðu sex meiriháttar blæðingar
hjá fimm sjúklingum (tafla III). Jafngildir það
um fimm blæðingum hver 100 meðferðarár og í
fimm af sex tilvikum var INR>6,5, en einn
sjúklingur sem hafði blæðingu frá skeifugarn-
arsári hafði INR 1,8. Þegar skoðuð var dreifing
meðaltalsblóðþynningar hjá þeim sem blæddi
kom í ljós að 20% af meðferðartíma þeirra var
INR>4,5, en sambærilegt hlutfall var aðeins
3% hjá öllu sjúklingaþýðinu. Þegar INR var
<4,5 varð ein meiriháttar blæðing á hver 118
meðferðarár, eða 0,8% blæðingarhætta fyrir
hvert meðferðarár á því bili. INR var >6,0 í
1% af meðferðartímanum en í 18% af með-
ferðartíma þeirra sem fengu alvarlegar blæð-
ingar. Þetta samsvarar því, að við INR>6,0 sé
hætta á einni blæðingu á 73 daga fresti og að
blæðingarhættan sé 600 sinnum meiri við
INR>6,0 en við INR<4,5.
Einn sjúklingur fékk staðfest segarek í heila-
æðar á tímabilinu (tafla III). Var það 78 ára
gamall karlmaður með sögu um slagæðasega-
rek sem reyndist hafa tiltölulega litla blóð-
þynningu við innlögn (INR=1,8). Síðustufjóra
mánuði fyrir innlögn hafði hann verið með
INR á bilinu 3,0-3,5. Auk sjúklings sem dó
vegna blæðinga létust þrír aðrir sjúklingar á
tímabilinu (tafla III). Tveir sjúklingar fengu
bráð hjartaáföll og einn sjúklingur dó skyndi-
dauða utan sjúkrahúss og var ekki krufinn,
dánarorsök hans er því óþekkt. Aldurs- og
kynstaðlaður samanburður á rannsóknarhópi
og íslensku þjóðinni sýndi að ekki var mark-
tækur munur á dánartíðni.
Umræða
Það storkupróf sem mest er notað í heimin-
um til stjórnunar blóðþynningar er PT-próf
sem hefur verið notað frá 1935 (2). Á Landspít-
alanum er notað PP-próf, sem Owren lýsti árið
1951 (3), og er afbrigði af PT-prófinu. Niður-
stöður PP-prófs eru venjulega gefnar út sem
prósentuhlutfall af heildarvirkni storkuþátta
IJ, VII og X, en ekki storknunartími eða hlut-
fall (INR). Aðeins hafa birst tvær klínískar
rannsóknir þar sem PP% er umbreytt í INR-
gildi (10,11) en þar voru INR-gildin fundin út
frá venslamyndum (nomograms) frá framleið-
anda. í rannsókn þeirri sem hér birtist var INR
reiknað beint út frá storkutíma PP-prófsins og
vitum við ekki til þess að það hafi verið gert
áður. Þegar INR-gildi, reiknuð út frá PP-prófi
(PP-INR), voru borin saman við INR-gildi
\