Sagnir - 01.04.1990, Síða 38

Sagnir - 01.04.1990, Síða 38
Arnþór Gunnarsson ingar og getnaðarvarnir á íslandi og það var ekki fyrr en á fjórða áratugi þessarar aldar að umræðan varð opinber. í öðru lagi verður sjónum beint að þeim málum sem Katrín vann að á Alþingi og vörðuðu kon- ur sérstaklega þó segja megi sem svo að öll þingmál snerti konur með einhverjum hætti eins og haft var eftir Katrínu skömmu eftir að hún tók sæti á þingi.2 Að síðustu verður lítillega greint frá skoðunum Katr- ínar á stöðu kvenna í íslensku þjóð- félagi. Frjálsar ástir Árið 1931 flutti Katrín erindi í boði Jafnaðarmannafélagsins um tak- markanir barneigna eins og þessi mál voru gjarnan nefnd á þeim tíma. Skömmu síðar flutti hún er- indið aftur, nú í boði Guðspekifé- lagsins í Reykjavík. Þegar fleiri fé- lög buðu Katrínu að flytja erindið tók hún fyrir það enda stóð til að því yrði útvarpað. Vegna þeirrar gífurlegu athygli sem erindið vakti og mikilla viðbragða almennings sá hún sig tilneydda til að leyfa útgáfu þess á prenti undir heitinu Frjálsar ástir. Erindi um takmarkanir barn- eigna.3 I formála erindisins sagði Katrín að fólk hafi hneykslast bæði af orða- Katrín hafði „óbeit" á fðstur- eyðingutn og vildi fræða fólk um getnaðarvarnir. vali og efni þess. Einnig hafði hún orðið vör við að fólk gerði sér alls kyns ranghugmyndir um þessi mál en það hafði hún m.a. ráðið af þeim bréfum sem henni bárust víðsvegar að vegna erindisins. Orðrétt sagði Katrín: Sumir báðu um nánari upplýs- ingar, aðrir vildu fá sendar verj- ur og þóttist ég samt hafa tekið það skýrt fram, að slíkt gæti því aðeins komið að gagni, að ná- kvæmt mál hefði verið tekið, — mál, sem er algerlega óháð stærð konunnar, aldri eða því, hvort hún hefir alið barn eða ekki. Þá voru þeir ekki allfáir, sem á ein- hvern óskiljanlegan hátt höfðu komizt að þeirri niðurstöðu, að fyrirlesturinn hafi aðallega fjall- að um leiðbeiningar til fóstur- morða og báðu vinsamlegast, með skírskotun til erindis míns, um lyfjasendingu til að eyða allt frá fárra daga til upp undir 7 mánaða gömlu fóstri. Nú virðist það samt, að ekki þurfi nema meðalgreind til að skilja, að hér er um tvennt ólfkt að ræða: ann- ars vegar að koma í veg fyrir að fóstur geti myndast, en hins vegar að drepa fóstur, sem þegar er til orðið. En allur almenningur virðist eiga mjög bágt með að sjá muninn, og yfirleitt er fáfræðin alveg í algleymingi, að því er fósturlát snertir. Til dæmis barst mér nýlega bréf frá konu, er bið- ur um sterk meðul til fóstureyð- ingar; hún kveðst vera búin að reyna, árangurslaust vitanlega: Chinin, Kamfóru, Kreósót, brennsluspritt og sóda í sterku kaffi ... [fólk] heldur, að læknar lumi á einhverjum undralyfjum, sem ekki þurfi nema 1-2 inntök- ur af, þá spýtist fóstrið út og allt sé í lagi.4 Katrín kom víða við í erindinu en hér verður látið nægja að geta stutt- lega skoðanna hennar á fóstureyð- ingum. Að mati Katrínar voru lögin um fóstureyðingar frá 1869 úrelt. Þau kváðu á um að dæma mætti menn til átta mánaða og allt upp í sextán ára fangelsisvistar fyrir að eyða fóstri og skipti þá engu hvaða ástæður lágu þar að baki. Áleit Kat- rín að lögin yrðu brátt tekin úr gildi eða lagfærð. Sjálf sagðist hún hafa „óbeit" á fóstureyðingum en taldi að konan, móðirin, eigi að vera rétthærri en þetta samsafn af frumum, sem um síðir verður kannske lifandi vera. — Margir, sem andvígir eru viðkomuhöml- um, eru það af þeim misskiln- ingi, að þeir halda, að um fóstur- morð sé að ræða, er talað er um takmarkanir fæðinga. Það er al- gerlega rangt; getnaðarverjurnar koma beinlínis í veg fyrir það, að til þeirra óyndisúrræða þurfi að grípa, sem framköllun fósturláta eru. Með viðkomuhömlun, fæð- ingatakmörkun, >birth controK, er átt, þegar frjóvgunin er hindr- uð, þegar komið er í veg fyrir, að sæðisfruma og egg hittist og sameinist. Katrín vildi að fóstureyðingar ættu ekki rétt á sér nema í undantekn- ingartilvikum; þ.e.a.s. ef líf og heilsa móðurinnar væri í hættu og ef um nauðgun hafi verið að ræða. Til að fækka þeim tilfellum þar sem börn eru óvelkomin í heiminn vildi Katrín að getnaðarvarnir yrðu al- mennt viðurkenndar og notkun þeirra kynnt almenningi.5 36 SAGNIR
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100

x

Sagnir

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Sagnir
https://timarit.is/publication/1025

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.